https://en.wikipedia.org/wiki/Mario_and_the_Magician
https://en.wikipedia.org/wiki/Little_Herr_Friedemann
"Ο κόσμος του ταχυδακτυλουργού είναι το αντίθετο του κόσμου του εργάτη, είναι η αστραφτερή και μυστηριώδης πραγματικότητα των θαυμάτων, και όχι των έργων, που φέρνουν πάντα περήφανα την υπογραφή του μόχθου. Τέτοια θαύματα απαιτούν φυσικά κάτι που ο Φάουστ γνώριζε πολύ καλά: μια μυστική συνεργασία με το διάβολο.
Οι μυθολογίες των ευρωπαϊκών λαών πιστεύουν, όπως και ο Χριστιανισμός, ότι το Κακό είναι ο δρόμος του εύκολου, ενώ το Καλό είναι ο δρόμος της δύσκολης προσπάθειας. Η ευκολία με την οποία ο μάγος μαντεύει τις σχέσεις των άλλων ή εξαφανίζει αντικείμενα, μαρτυράει ασφαλώς πως είναι προστατευόμενος της Κόλασης και όχι των Αγίων που ευλόγησαν την εργασία. Ο μάγος είναι ο ίδιος μια καρικατούρα του διαβόλου, και η εμφάνισή του είναι σίγουρα μια σαφής απόδειξη. Οι θεωρητικοί του διαβόλου (άνθρωποι σαν τον Τζιοβάνι Παπίνι) θα σας πληροφορήσουν ότι οι καλλιτέχνες παριστάνουν συνήθως τον Άρχοντα του Σκότους δημιουργώντας μιαν εικόνα ταχυδακτυλουργού. Η μαύρη μπέρτα, το ψηλό καπέλο και το αρπαχτικό μούσι αλά Κόμη Δράκουλα, υπογραμμίζουν έξυπνα αυτό το κράμα εγκληματικών διαθέσεων και ευγενικής καταγωγής.
Παρά την κάπως συμπαθητική νότα καλοσύνης που φωτίζει τη νουβέλα του Τόμας Μαν, και που θυμίζει μάλλον το μύθο της Ωραίας και του Τέρατος, ο μάγος δεν παύει να είναι ο διάβολος, ή τουλάχιστον κοντινός συγγενής του. Δεν του μένει, λοιπόν, παρά ν'αρπάξει τον νεαρό Γανυμήδη του Τόρε ντι Βένερε, όπως ο Δίας άρπαξε τον δικό του. Παραδόξως, ο Μάριο και ο Μάγος δεν διαφέρει και πολύ απ' το Θάνατο στη Βενετία: είναι και τα δύο παραλλαγές ενός πολύ παλιού παραμυθιού που ο Άντερσεν δεν χόρταινε να επαναλαμβάνει. Η αγάπη (και μαζί η πείνα) που τρέφουν η ασχήμια και τα γηρατειά για την ομορφιά της τρυφερής ηλικίας, είναι αυτό το παλιό παραμύθι, και υποθέτω, δεν υπάρχει ούτε ένας από τους υπομονετικούς αναγνώστες μου που να μην το άκουσε.
(...)
Υπάρχει λοιπόν και εδώ μια παράλογη αγάπη, που δεν τολμάει να προφέρει το όνομά της, όπως στο Θάνατο στη Βενετία; Ίσως. Και σε αυτή την περίπτωση, το Καλό προτιμάει να σκοτώσει το Κακό, παρά να το υποτάξει ή να του δοθεί. Πρέπει μάλιστα να πω ότι αυτό συμβαίνει με βάση τις ίδιες νατουραλιστικές συνταγές χάρις στις οποίες εγκαταλείπει τον κόσμο ο Άσενμπαχ ενώ όλοι περιμέναμε να πεθάνει ο Τάτζιο... Όσο για τις δυσκολίες μας να καταλάβουμε πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο γλυκομίλητος κύριος Μαν προσπαθεί να φωτίσει το πρόβλημα με τα λόγια του μάγου του και την δικαιολογημένη αυτοπεποίθηση κάποιου, που μόλις διάβασε τις κωμωδίες του Σαίξπηρ και έχει διδαχτεί πολλά, σχετικά με αυτό το μυστηριώδες και αιώνιο θέμα: "στη χώρα του έρωτα, η παρεξήγηση αισθάνεται σαν στο σπίτι της"."
Πρόλογος: Ευγένιος Αρανίτσης
