Τ' ακροδάχτυλά του δείκτες ρολογιού,
κι οι ώρες κουβαρίστρες μες στη δαχτυλήθρα του νου.
Ονειροπόλημα κεντάνε φλέβας χρυσού,
που λαμπυρίζει σαν πετράδι στον χιτώνα του ματιού.
14-9-2016

Κρατάω την αναπνοή μου γιατί κρατάει στο στόμα του τη ζωή μου,
είναι η δική του που με κρατάει ζωντανή με κάθε ανάσα κι εκπνοή του.
Κι απ' τον γλυκό το θάνατο που έχω βυθιστεί ,
στο τέλος του χαμένου χρόνου που έχει σταματήσει με του βαρκάρη το κουπί,
ένα φιλί του μόνο αρκεί να μ'αναστήσει στη στιγμή.
Και να με πάρει στα χέρια του.
19-9-2016

Ξύπνησα ληθαργικά,
κι ήταν τα βλέφαρά μου ακόμα νωπά όταν ένιωσα τα χέρια του να με ντύνουν ζεστά,
αραχνούφαντη οπτασία με φωνή μεταξένια,
μα όταν τ' άνοιξα ν'αντικρύσω το όνειρο,
ο ιστός είχε σπάσει σαν κατάρτι απο πάγο.

Αν επιπλέω είναι γιατί έχει αναστραφεί ο πάτος και κρέμομαι απο μια κλωστή.
Γνέθω τις στιγμές όπως εσύ αδράχνεις τις ώρες,
και το δάχτυλό μου στην ανέμη μετράει του ρολογιού τους δείχτες,
τεντώνοντας σφεντόνες για να σπάσουν τη σκηνή
που τρεμοπαίζουν κούκλες πάνω σε σχοινί.
20-9-16

Η αλήθεια είναι πως θέλω να κοιμάμαι μέχρι να πεθάνω γιατί στο όνειρο μέχρι κι ο ύπνος βρίσκει καταφύγιο,
κι αν είναι αλήθεια τα παραμύθια και η ωραία κοιμωμένη κοιμόταν εκατό χρόνια, εγώ πρέπει να νιώσω άσχημη τώρα.
Αντί γι'αυτό νιώθω πτώμα στην κούραση και ζωτικό μέλος μιας εργατικής τάξης που σφυγμομετρά το χρόνο στον αδιάρρηκτο κυτταρικό ιστό του αναπηρικού της έργου.
Παραλύω και μόνο στη σκέψη πως ανήκω επιτέλους κάπου, μια τάξη σχολείου θα είχε σαφώς άλλη άποψη, αλλά το πετσί μου που το ζει ανατριχιάζει στα αδελφικά συναισθήματα που μου εμπνέει η συνείδηση αυτή.
'Ομως προσοχή! Οι ασυναρτησίες δεν είναι ποίηση, αν και η ποίηση δε βγάζει νόημα όπως και να 'χει,
εκτός αν είναι μουγκή απευθυνόμενη σε κουφό κοινό που έρπει,
πανανθρώπινη, παρόλο που το μόνο που τη χωρίζει απο την πανίδα του χλωροτάπητα είναι πως δε φυτοζωεί αλλα μηρυκάζει.
Μια στιγμή, μόλις θυμήθηκα πως είμαι άυπνη.

Κι αν ο μονόλογος του Άμλετ είναι η μόνη λύτρωση,
let it be.
1-10-16

Τα μάτια του έρωτα με τις μπούκλες του δεμένα,
τα δάχτυλά του διαπερνούν τις σφαλιστές κουμπότρυπες
που ντύνουν την ψυχή μου με το σώμα μας που είναι ένα.
Απτά πνεύματα με μια αόρατη κλωστή ενωμένα.
3-10-16