Άσχετο, ας μου επιτραπεί το εξής σχόλιο, προερχόμενο από έναν τύπο που τρέχει για τους πρόσφυγες στη Λέσβο (η κατάσταση εκεί ίσως είναι λιγάκι πιο ακραία γιατί έρχονται σε άμεση επαφή με τους θαλασσοδαρμένους/πνιγμένους).

Πριν κάμποσες μέρες πέρασε ένας τσομπάνης από την Αγκαλιά μαζί με τον μικρό γιο του. Είχαν μόλις αρμέξει τα κατσίκια τους. Κοντοσταμάτησε και κοιτούσε με περιέργεια όπως κάνουν τόσοι και τόσοι αδιάφοροι περίεργοι, λες και οι πρόσφυγες είναι έκθεμα τσίρκου. Πάτησε γκάζι και έφυγε, τον συνόδευσαν ορισμένα μπινελίκια μου ειπωμένα σιγανά. Κι όμως σε κανένα μισάωρο γύρισε. Είχε βράσει μια μεγάλη καρδάρα γάλα. Την βαστούσε ο μικρός του και μου την έδωσε. Ο τσομπάνης μου είπε ψιθυριστα "για τους ανθρώπους, το γάλα το δίνει ο Γ..." και έδειξε το παιδί του. Ο μικρός ήπιε ένα ποτήρι γάλα μαζί με άλλα παιδιά από Συρία, έπαιξε κανένα μισάωρο μαζί με δυο συνομήλικους του. Ο πατέρας του με ρωτούσε για την ιστορία αυτών των ανθρώπων. Ο τσομπάνης που σας λέω, δεν έχει βγάλει ουτε καν δημοτικό. Έφυγε δακρυσμένος. Έκτοτε κάθε τόσο μας φέρνει βρασμένο γάλα, το αφήνει στην Αγκαλιά δίχως να πει λέξη ή το βρίσκουμε κάθε τόσο εκεί, σε μια συγκεκριμένη γωνιά, πρωί-πρωί...Προχτές συνέβη και κάτι ακόμα. Βρήκα δυο πρόσφορα άκοπα πάνω στο τραπέζι στην είσοδο. Ένα μικρό σημείωμα το έχω κρατήσει σαν θησαυρό. "Πεσκέσι από τους πεθαμένους μας, τη γιαγιά μου πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία, στους πρόσφυγες της Συρίας, Υπερ αναπαύσεως Γ.Κ..." Πεσκέσια από ζωντανούς και νεκρούς, πεσκέσια από όμορφους ανθρώπους. Αντίδοτα στην ασχήμια.