Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά από τον κόσμο που έχει διαβάσει τα βιβλία και τους άλλους που δεν, αυτή μπορεί να συνοψιστεί στην παρακάτω πρόταση.

Απλα οταν σε μια σεζον εχεις δει Βαλυρια, δρακους, Jon Snow Lord Commander, το μυστικιστικο ταξιδι της Αρυας κι ενα σωρο αλλα, και καθεσαι να κρινεις ΟΛΗ ΤΗ ΣΕΖΟΝ απο μια κακη σκηνη, ξερω γω, καπου χανεται το νοημα.
Αυτό είναι η οπτική ενός ανθρώπου που αρέσκεται με το story telling της σειράς. Μη γνωρίζοντας την ιστορία, εντυπωσιάζεται από τα γεγονότα και περνάει καλά.
Στην αντίπερα όχθη, όσοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει, ανεξάρτητα από τις αλλαγές και τις όποιες δυσαρέσκειες μας με αυτές, κρίνουμε τη σειρά από τον τρόπο παρουσίασης αυτών των γεγονότων. Δεν μπορώ να κάτσω να κάνω ανάλυση του τι πάει τόσο διαφορετικά στις τελευταίες σεζόν, θα πω μόνο πως το feeling είναι διαφορετικό όσο προχωράει. Και αυτό το feeling φυσικά παίζει να συνδέεται με το πως έχω πλασμένη την εικόνα του κόσμου του ASOIAF (and there is nothing i can do about it), αλλά παίζει κι απλά όντως να έχουν βάλει στοιχεία ηλίθιας σαπουνόπερας για να γεμίσει τηλεοπτικός χρόνος ή δεν ξέρω τι (Missandei + Greyworm = LFE).