Συντροφιά απόψε ένα μεταξα 5 αστέρων και οι deep purple. Δεν πάει ουτε σε life rules, ουτε fuck my life. ουτε στα της Κοπενχάγης. Ούτε εδώ ταιριάζει. απλά έτσι σκόρπιες σκέψεις λόγω ημερών...Τι σου ναι η ζωή...
Spoiler
Βάζουμε το when a blind man cries απο deep purple και αναρωτιόμαστε που θα ήμασταν τα τελευταία 8 χρόνια αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί κάπως διαφορετικά εκείνες τις αποκριές. Μιά τυχαία γνωριμία μπορεί να σου αλλάξει κατεύθυνση εκεί που νομίζεις ότι πας κάπου αλλού. Και ξαφνικά να βρεθείς σε ένα "φιδάκι" από το ένα τετραγωνάκι στο άλλο ενώ νομίζεις ότι ανεβαίνεις μιά σκάλα τόσο καιρό. Δυστυχως όμως η ζαριά δεν αλλάζει και τα βήματα προδιαγεγραμένα. perfect strangers και αναρωτιεσαι ξανά, αν είναι η λύση. Μέχρι τώρα δούλεψε όσες φορές χρειάστηκε. Εγωϊστικά, ψυχρά και μαλακισμένα εώς ψυχαναγκαστικά. Μάλλον θα δουλέψει και αυτή την φορά με την βοήθεια του χρόνου και ό,τι άλλο βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις - ξύδια, μουνιά, φίλοι, δουλεία, ταξίδια και επιβίωση. Απλά κάθε φορά γίνεται και πιο δύσκολο. wasted sunsets και απλά ζείς την μέρα και την νύχτα αναπνέοντας καθώς τέμνεις με άλλες ζωές. Mistreated και λες όχι εντάξει, μην τρελαθούμε κιόλας. Δεν είναι και το τέλος της ζωής. Μια περίοδος μόνο ήταν. Πάμε γι' άλλα. Απλά πλέον κάπου μεταξύ soldier of fortune και gupsy δοκιμαζοντας αντοχές και επιλογές και πληρώνοντας το τίμημα των σπασμένων σαν ενήλικας. Ωραίο πράγμα η ζωή. Ας την πέσω, τέλειωσε και το μπουκάλι. αρκετά εγραψα. Άλλη μια μέρα μας περιμένει να την αδράξουμε.