Σκηνοθετικά η ταινία ήταν τόσο φρέσκια που πραγματικά την απόλαυσα (το διαβόητο φαινομενικό μονοπλάνο). Οι ερμηνείες ήταν όλες κουφέτο (btw, ο Keaton
έχει χαρακτηριστικά δηλώσει ότι ο συγκεκριμένος ρόλος ήταν ο πιο άσχετος σε σχέση με την πραγματική ζωή, από όλους όσους έχει παίξει).
Η μουσική επένδυση με τα τύμπανα ήταν απλά σκέτη καβλάρα και επίσης πολύ εύστοχη και αποτελεσματική, ρε πούστη... απορώ με τις κομπλεξάρες που δυσανασχέτησαν γι' αυτό... δηλαδή για όνομα, πρέπει όλες οι big-budget Hollywood ταινίες να έχουν μουσική επένδυση με την κλασσική ορχήστρα με τα αναμασημένα θέματα για να αρέσει;...
Πραγματικά, από τα πιο θετικά σημεία της ταινίας ήταν καθαυτή η μουσική: Υπερτεχνικά ενορχηστρωμένη σε σχέση με την δράση, στα όρια της παράνοιας... εσκεμμένα "γυμνή", σε αρμονία με τις συναισθηματικές αναταράξεις των χαρακτήρων και τέλος, μιλάμε για ταινία που είναι γυρισμένη στην (και κατά κάποιο τρόπο
για την) γαμημένη Νέα Υόρκη, συγκεκριμένα το Broadway και αυτή την ιδιαίτερη σκηνή του θεάματος που από καταβολής της έχει αυτοκόλλητη σχέση με ένα στυλ μουσικής: την τζαζ... που αποδώθηκε υπέροχα στην ταινία (το ξαναείπα αυτό; ), με την σχεδόν αποκλειστική χρήση ενός drumkit.
Ωστοσο ο πιο σημαντικός λόγος που μου άρεσε η ταινία ήταν άλλος. Αν προσεγγίσεις την ταινία διαλεκτίκα, διανοητικά... δεν έχεις πολλά να πάρεις. Μου έκανε εντύπωση που παιδία στο τέλος της προβολής φεύγανε και συζητούσαν μουδιασμένα για το
τι έγινε τελικά στην ταινία. Δεν ήταν εκεί το θέμα. Ταινιάρες όπως το Seven ή το Fight Club έχουν τρομερή, συναρπαστική πλοκή και το Birdman... δεν είναι τέτοιου στυλ. Ούτε όμως και οι πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες και το σύμπαν τους είναι αρκετός λόγος για να πει κανείς ότι η ταινία τον άγγιξε. Το
δράμα ενός ...επαγγελματικού κλάδου (και μάλιστα τόσο συγκεκριμένου και ιδιαίτερου) μόνο κλινικά μπορείς να το δεις, σαν κάτι απλά ενδιαφέρον - εκτός φυσικά και αν ανήκεις ο ίδιος στον συγκεκριμένο χώρο!
Ο Μεξικάνος λοιπόν, κατ' εμέ, έδωσε ρέστα στο πώς πρόσφερε τα συναισθηματικά χαρακτηριστικά της ταινίας: Αν ο θεατής έχει την τύχη να βρει συναισθηματικές παράλληλες με τον χαρακτηρά, τότε θα πάρει το μεγαλύτερο δώρο της ταινίας. Το νου σας, μιλάω για συναισθηματικά, όχι διανοητικά στοιχεία και
δεν αναφέρομαι στο
δράμα της εφήμερης δόξας του καλλιτέχνη! - αυτό είναι η επίφαση του σκηνοθέτη για υποστηρίξει τα όποια άλλα στοιχεία του χαρακτήρα. Άλλωστε, είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι από τους τίτλους της αρχής ακόμα, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να μας βάλει στην ιδιαίτερη διάθεσή του από ένα ρήτο που προβάλλει σαν πρόλογο.
Ακόμα πιο υποκειμενικό και από τα παραπάνω, υπήρξαν στιγμές στην ταινία που είτε κάτι... έκατσε πολύ βαρύ στο στομάχι μου, είτε σχεδόν μπούκωσα (...ντάξει δεν κλαίμε κιόλας ε, μονο θρασ αφού) και το αναφέρω επείδη είχε καιρό να μου συμβεί και συνέβει με αυτή την αρκετά "εξωφρενική" και ανορθόδοξη ταινία και όχι με κανένα προκάτ μελό...
Τελευταίο να σας πω και να μην το ξεχάσετε, ότι ο μέγας Keaton είναι ο
ΣΚΑΘΑΡΟΖΟΥΜΗΣ γαμώ το βάζελο, δεν θα ήταν τόσο πετύχημενη επιλογή για τον ρόλο αν ο Iñárritu δεν είχε σφηνώσει μπόλικο χιούμορ στην ταινία, λεπτό και μη.
tl,dr: Η ταινία είναι βιρτουόζικη και η διανομή φοβερή, μην πάτε να την δείτε για την πλοκή, δεν υπάρχει, να πάτε γιατί η ταινία είναι πολύ όμορφη.
Originally Posted by Dr.Gonzo
