λέω, η ταινία πραγματεύεται τις απίθανες θεωρίες διαφόρων πυροβολημένων, που έχοντας κάψει το μυαλό τους συνδυάζουν τα απίστευτα για να βγάλουν συμπεράσματα εξωφρενικά. στην ουσια της, η ταινία δεν είναι καν για τη λάμψη του κιουμπρικ, είναι για το πώς ο καθένας από αυτούς τους τύπους που μιλάνε (και εσκεμμένα δεν βλέπουμε ποτέ στην οθόνη) επηρεάζεται και κατασκευάζει ερμηνείες για να λύσει μυστήρια που δεν υφίστανται. νταξ δεν τους κοροιδεύει -- ούτε εμείς, ντροπή -- τους βλέπει με μια ας πούμε ανθρωπολογική* συμπάθεια.
*δεν ήθελα να πω ψυχιατρική, βρείτε μου καλύτερη λέξη.
