Now reading thread.

[antimusic]

εγώ πάντως δεν κατάλαβα ποτέ γιατί θεωρείται αριστούργημα αυτό.

[thanasis00]

Το συγκεκριμένο βιβλίο; Ή γενικά ο Asimov? Αν δεν είσαι φαν των scifi μάλλον δε θα σου αρέσει, αλλά σίγουρα τα ζητήματα που πραγματεύεται είναι πολύ καλά και από ωραία οπτική γωνία.

[Art In Haste]

Μόλις τέλειωσε νέος Ανάν και πριν πιάσω νέο Χρηστιδη πετάγομαι μέχρι Ρωσσία για

Spoiler

Rats and human beings aren't that far apart from each other in "The Rat-Killer". As the political intrigue of phantasmagorical post-communist reality develops into nightmare, the greed, cunning and malice of the humans more and more resemble the behaviour of the large communities of destructive rodents, while the rats acquire more and more human features. Svetloyar is bidding to be included in the list of historical towns making up Russia's famous "golden Ring" around Moscow, a lucrative tourist route. However, aside from the problem that it has no history (having been entirely constructed during the Stalinist period), the place is over- run by rats, so two pest-controllers are summoned from Moscow.What follows is an astute interrogation of the nature of both humanity and history, as Terekhov subtly sets alongside the narrator's desire for the re- ional dictator's wife with his perpetual concern for the destruction of rats. Whilst clearly a novel of the classical Russian tradition, "The Rat-Killer" also incorporates the more experimental and satirical aesthetic of Soviet writers such as Bulgakov, and as the narrator's perception of reality be-comes increasingly warped, so does our experience of the almost comically grotesque landscape around him.

[Drumsick]

Διαβάζω αυτό εδώ το δυστοπικό sci fi μυθιστόρημα, και ήρθα να το αναφέρω, γιατί μπορώ να σκεφτώ αρκετούς ηαρίτες geeks, gamers, RPGαδες κτλ που θα πορώνονταν μαζί του, ειδικά όσοι ασχολούνται με κονσόλες και γκεημς από τα 80'ς (κυριαρχούν γενικά και οι αναφορές στην 80'ς κουλτούρα, αφού η ιστορία διαδραματίζεται σε εποχή που αναβιώνουν τα τρεντς της εποχής αυτής).
Αν και προσωπικά δε μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα με όσα διαβάζω αφού ποτέ δεν έπαιζα γκεημς (πέρα από ατάρι =D), παραμένει ευχάριστο ανάγνωσμα. Τσεκάρετε.

[Leech]

τέλειωσα αυτό:


Κοντά 700 σελίδες. ΦΑΚΙΝ' ΧΕΒΙ

[Kaserinos]

εδώ και κανά μήνα διαβάζω πολύ αργά -γιατί δεν θέλω να τελειώσει ποτέ- αυτό:

Οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, στρατιώτες που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία, έρχονται αντιμέτωποι με τους ρόλους που τους επιβάλλουν οι παραδοσιακοί κανόνες και το βίωμα του πολέμου. Συγκρούονται, υποτάσσονται, ζουν εν κρυπτώ ή φεύγουν.

Το γκιακ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές τους. Με έναν τραχύ προφορικό λόγο, οι ιστορίες τους αφηγούνται την απώλεια προσανατολισμού, την αδυναμία τους να συμβιβάσουν τους κώδικες της παράδοσης με τα συναισθήματα και τη συνείδησή τους.

Συ-γκλο-νι-στι-κές ιστορίες, αρβανίτικη διάλεκτος που χρωματίζει το κείμενο αλλιώς (ειδικά στις περιγραφές), και μια αίσθηση όσο το διαβάζεις ότι ο ανθρωπος που τα αφηγείται κάθεται απενάντι σου.

Αρχικά το πήρα γιατί μου θύμιζε το "Η κάθοδος των εννιά" του Βαλτινού, που τον σίγουρα τον επηρέασε..
..αλλά αυτό εδώ έχει κάτι πιο άγριο.

Και ο τύπος που το 'γραψε..μόλις 31.

[Xtikio]

Γράφει γαμάτα είναι γαμάτος αγοράστε το και διαβάστε το

[atom_smasher]

Μόλις τελείωσα την τριλογία millenium του Stig Larson. 3 μέρες χωρίς ανάσα. Καύλα ήταν ο Μακαρίτης.

[Kasrith]

Devil in White City - Erik Larson

Ακολουθεί την ιστορία 2 χαρακτήρων:
- Burnham ήταν κορυφαίος αρχιτέχτονας του Chicago late 1800s του οποίου του ανέθεσαν την κατασκευή του World Fair (White City) με σκοπό να ξεπεράσουν το World Fair του Παρισιού και του Eiffel
- Holmes ψυχοπαθή και κατα συρροή δολοφόνος που βρίσκει πολλές ευκαιρίες για νεα θύματα.

Πολύ dark σε σημεία, ο τύπος δεν ένιωθε... Ίσως να είναι κουραστηκά όμως μερικά απο τα κεφάλαια περι αρχιτεχτονικής. Εγώ προσωπικά δεν βαρέθηκα λεπτό.


Next up: Gardens of the Moon

[antimusic]

ο λάρσον δεν ξέρει να γράψει ούτε σταυρόλεξο. ο έρικσον ακόμα χειρότερα.

[Art In Haste]

Τέλειωσα τα παρακάτω που εντελώς τυχαία κάθησε η περίπτωση να διαβάζω για γυναικοκρατούμενη κοινωνία και αμέσως μετά για ανδροκρατούμενη με τις γυναίκες όμως να κάνουν και αυτές το παιχνίδι τους. Καραγάτσης εξαιρετικός όπως πάντα.




και λογικά τώρα θα πίασω το



εντιτ, σε παραπάνω ποστ είδα πως σκόπευα να πιάσω νέο Χρηστίδη που τον ξέχασα τελείως...θα δείξει...

[Jacknife]

[commissar]

εδώ και κανά μήνα διαβάζω πολύ αργά -γιατί δεν θέλω να τελειώσει ποτέ- αυτό:

Οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, στρατιώτες που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία, έρχονται αντιμέτωποι με τους ρόλους που τους επιβάλλουν οι παραδοσιακοί κανόνες και το βίωμα του πολέμου. Συγκρούονται, υποτάσσονται, ζουν εν κρυπτώ ή φεύγουν.

Το γκιακ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές τους. Με έναν τραχύ προφορικό λόγο, οι ιστορίες τους αφηγούνται την απώλεια προσανατολισμού, την αδυναμία τους να συμβιβάσουν τους κώδικες της παράδοσης με τα συναισθήματα και τη συνείδησή τους.

Συ-γκλο-νι-στι-κές ιστορίες, αρβανίτικη διάλεκτος που χρωματίζει το κείμενο αλλιώς (ειδικά στις περιγραφές), και μια αίσθηση όσο το διαβάζεις ότι ο ανθρωπος που τα αφηγείται κάθεται απενάντι σου.

Αρχικά το πήρα γιατί μου θύμιζε το "Η κάθοδος των εννιά" του Βαλτινού, που τον σίγουρα τον επηρέασε..
..αλλά αυτό εδώ έχει κάτι πιο άγριο.

Και ο τύπος που το 'γραψε..μόλις 31.

[ikonoklast]

Χτύπησα αυτά στις διακοπές.

Luis Sepulveda - Χρονικά του περιθωρίου. Πολύ ευχάριστος και ανάλαφρος Σεπουλβεδας, πάντα ιδανικός για παραλία. Συλλογή μικρων διηγημάτων από συναντήσεις και ταξίδια, λίγο ιστορία, λίγο αριστερά, λίγο περιβαλλοντική κλάψα, λίγο "τι ζωή έχει ζήσει ο πούστης θέλω κι εγώ".

Thomas Pynchon - Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας. Αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή μου να το πιάσω, εδώ σε μια μεταφρασμένη κόπια για την οποία δεν ξέρω τι ακριβώς σκεφτόμουν. Κατάλαβα ότι είναι αδύνατο να μεταφράσεις Pynchon και συγκεκριμένα αυτό το έργο, μου έσπασε τα αρχίδια αλλά ο μεγάλος συγγραφέας και το μεγάλο βιβλίο δεν κρύβεται. Προτιμήστε το στα αγγλικά.

Lazslo Krasznahorkai - Πόλεμος και πόλεμος. Φανταστείτε έναν ούγγρο που γράφει ΑΚΡΙΒΩΣ όπως η γιουλάι, με βιογραφικό ότι είναι υπεύθυνος για τα σενάρια του Bela Tarr και βάλτε τον να σας διηγηθεί ένα καφκικό μυστήριο ταξίδι γύρω από την ελευθερία την λύτρωση και Το Νόημα. Ωραιότατο αλλά με βρήκε εκτός φάσης, μάλλον λάθος επιλογή για καλοκαίρι.

[χελιδόνι]

Cyber Radicalism: A New Left For A Global Age