Μιας και μιλάτε για τέτοιου είδους αναποδιές, έχω να παραθέσω ουκ ολίγες από το βιογραφικό μου όταν ήμουν μεταξύ 12-15:
- Κατασκήνωση και έχει φακές. Καθόμαστε στο τραπέζι στη σειρά και όπως ο ομαδάρχης τις βγάζει από την κατσαρόλα και τις σερβίρει σε πιάτα, χέρι με χέρι πρέπει να ξεκινήσουν να μοιράζονται τα πιάτα ώστε ο τελευταίος στη σειρά να σερβιριστεί πρώτος. Όταν έφτασε σε εμένα το πιάτο, αντί να το δώσω στον διπλανό μου σαν άνθρωπος, το σήκωσα στον αέρα για να το φτάσω κατευθείαν στον τελευταίο με αποτέλεσμα να μου φύγει και να έρθει καπέλο στον διπλανό μου. Για να είμαι εντελώς ειλικρινής όμως, όταν κατάλαβα ότι θα πέσει, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου είπα ότι θα γίνει που θα γίνει η μαλακία τουλάχιστον να γελάσουμε. Και του φόρεσα το πιάτο στο κεφάλι.

- Είμαι στο μπαλκόνι και ακριβώς από κάτω έχει κάδο σκουπιδιών που είναι ανοιχτός. Τρώω ένα παγωτό (κυπελλάκι) και ταυτόχρονα περιεργάζομαι τη νέα φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου. Τελειώνοντας το παγωτό είπα να παίξω μπάσκετ και να το στείλω κατευθείαν στον κάδο από το μπαλκόνι, μόνο που αντί για το παγωτό πέταξα τη φωτογραφική μηχανή. Και αστόχησα κιόλας.

- Προσοχή αηδία:
Spoiler
Είμαστε 10 χρονών με έναν φίλο σε ένα κάμπινγκ και λέμε να κάνουμε μαλακιάρα. Είναι μεσημέρι και οι γονείς κοιμούνται. Αποφασίσαμε ότι θα είναι εξαιρετική ιδέα να πάμε και να ρίξουμε σκατά σε ένα τροχόσπιτο. Τα κάνουμε τέλος πάντων και παίρνουμε κάτι ξύλα για να τα πασαλείψουμε. Ενώ ξεκινάμε τη δουλειά κάποιος μας βλέπει και φωνάζει "τι κάνετε ρε" και μέσα στον πανικό μας το βάζουμε στα πόδια. Μου φεύγει η παντόφλα αλλά λέω ότι είναι καλύτερα να τρέξω με γυμνά πόδια παρά να με τσακώσει κάποιος και να με πηδήξει. Στο επόμενο βήμα όμως, νιώθω το πόδι μου να βυθίζεται σε κάτι ζεστό και μαλακό. Ναι, ήταν η Θεία Δίκη.