Σήμερα στο σχολείο.

Γονιός κάθεται δίπλα μου με την κάμερα και τραβάει την κόρη του. Ένα παιδί που διαβάζει το χρονικό λέει για αυτούς που έστελναν εξορία και πετάγεται ο βλάκας "ψέματα". Γυρνάω τον κοιτάω, λέω πλάκα θα κάνει, δεν άκουσα καλά, κάτι τέτοιο. Προχωράμε, σκετς όπου ο μπαμπάς δεν ήθελε τα παιδιά του να πάνε στο Πολυτεχνείο και λέει ότι ο Παπαδόπουλος έκανε επανάσταση και όχι πραξικόπημα, "μπράβο, μπράβο" ξανά ο βλάκας. Όλα αυτά ενώ τραβάει με την κάμερα κανονικά, τέρμα πίσω οπότε δεν τον άκουγε κανένας εκτός από μένα και τη γυναίκα του. Πάω μπροστά του, τον κοιτάω, νόμιζε ήθελα να περάσω, φορούσε δαχτυλίδι με τον μαίανδρο. Ο μπαμπάς στο σκετς μαθαίνει ότι τα παιδιά του ήταν στο Πολυτεχνείο και τους βάζει τις φωνές, ξανά ο πουτάνας γιος "σπάσ' τους τα κεφάλια".

Το πρώτο ΦΑΚ ΜΑΪ ΛΑΪΦ είναι που φυσικά δεν είπα τίποτα και έμεινα να τον κοιτάζω σαν κότα αντί να τον αρπάξω απ'τον λαιμό (σιγά τα αίματα, ξέρω).

Και το δεύτερο, που ο μόνος άνθρωπος που λέω μια κουβέντα στο σχολείο είναι αυτός που έκανε την γιορτή και όταν του είπα το σκηνικό μου είπε "έλα ρε, ωραίος" και "εντάξει, τι να πω, εγώ τους είπα βέβαια και για τα καλά της χούντας, ότι από τότε έχουν να γίνουν δημόσια έργα, αλλά δεν έφτασα σε αυτό το σημείο", και μετά από 4 χρόνια που τον ξέρω τι να του πω και τι να κάνω, έφυγα από τον καφέ με μια χαζή δικαιολογία και κάθομαι και τα γράφω εδώ γιατί όπως είπαμε είμαι πολύ κότα για να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό.

Διασκεδάζουμε τρελά.