Να πω εδώ ότι οι Skyclad με Martin, αν επανενώνονταν αύριο, άνετα θα έπαιζαν σε μια ΠΟΛΥ καλή θέση στο Wacken. Για επετειακό δε Prince of the Poverty & Burnt Offering show θα βγαίναν και τα ξωτικά των δρυμών της Γερμανίας να τους ακούσουν, μη σου πω, Freak.
Το Painkiller πέρα από δισκάρα να πούμε ότι έχει αρκετή ιστορία από πίσω. Το θεωρώ περίπτωση όπου «δυνατό χαρτί» μιας μεγάλης εταιρείας βγάζει τελικά τον δίσκο-καύλα που περιμένει όλη η υφήλιος να βγάλει. Οι συνειδητοποιημένοι ακροατές γνώριζαν από την ημέρα που βγήκε ότι θα μείνει κλασικό. Το Black Album, στην ίδια συνάφεια, εμπορικά είναι μπόμπα (πιο μπόμπα δεν γίνεται βασικά - κάπου είχα διαβάσει ότι στην πρεμιέρα μεγάλα εμπορικά είχαν ανοίξει για να το πουλήσουν κυριακάτικα, αδιανόητα πράγματα), αλλά δεν έχει το status ποιότητας που έχει ο δίσκος των Priest. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις δίσκων στους οποίους οι δισκογραφικές πίστεψαν. Δύο περιπτώσεις που δεν τους βγήκε ήταν το ντεμπούτο των Αμερικανών Warrior και των Armored Saint.
Tyler, πολύ καλό post. Θα επανέλθω. Ίσως φτιάξω και λίστα, τελικά, για να διδάξω τον Commissar μεταλλάκι.
