Θέμα προς προβληματισμό:
Πως γίνεται κανείς να μιλάει για πανανθρώπινες αξίες και ταυτόχρονα ας πούμε να έχει μίσος (αλλά μίσος όμως) και κόμπλεξ απέναντι στους πάντες εντός συνόρων; Το άρθρο του παοκτζη δεν είναι αιτία, είναι αφορμή έτσι; Γιατί και δικοί μας ξέρω γω (λένε ότι) είναι αντιφασίστες, (προφανώς θα) γράφουν κι αυτοί για πανανθρώπινες αξίες σε ανάλογα κείμενα αλλά αυτό ισχύει μόνο για έξω από τα σύνορα; Εντός συνόρων τι; Ντου και μπουκάλι γιατί ο άλλος είναι βάζελος/γαύρος/βούλγαρος/τούρκος/σκουλήκι;
Ο αρθρογράφος που μιλάει για πανανθρωπινη υποχρέωση να μη χτυπάς κάποιον επειδή είναι τούρκος και έχει τούρκικη σημαία, αν έβλεπε έναν γαύρο στη Ναβαρίνου ντυμένο, τι θα έλεγε; Αν είχε άλλους 5 μαζί του τι θα έκανε; Τελικά ο Αγγελάκας έλεγε προσοχή στο φασίστα που κρύβουμε όλοι μέσα μας αλλά σχεδον κανείς δεν κατάλαβε πόσο δίκιο είχε εκείνη την ώρα που τα έλεγε.
