Συμφωνούμε στα γενικά αλλά διαφωνούμε (πολύ) στα ειδικά.
Το δικαίωμα ενός κράτους στην αυτοάμυνα προκύπτει από το δικαίωμα στην αυτοάμυνα των πολιτών του. Το κράτος δεν είναι κανένα υπερφυσικό ον (για μένα τουλάχιστον) που θα πρέπει να του δίνονται δικαιώματα επειδή έτσι. Επιπλέον, θεωρώ πως η πολιτική ενημερώνεται απ' τις ηθικές αξίες της κοινωνίας και δεν είναι αποκομμένη απ' αυτές. Άρα κάνω πολιτική ανάλυση τώρα και δεν αναλύω 'βάση ενός κλειστού συστήματος.' Βλέπω τι λέει το Ισραήλ και προσπαθώ να καταλάβω ποια επιχειρήματα χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Το που καταλήγω το έχω αναφέρει αλλά θα το ξαναεπαναλάβω στη συνέχεια ώστε να γίνει πιο κατανοητό.
Θεωρώ πως έχεις παρεξηγήσει λίγο την έννοια του δικαιώματος και γι' αυτό δεν καταλαβαίνεις γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση οι θέσεις του Ισραήλ δεν είναι συμβατές. Υπάρχουν πολλά δικαιώματα. Το δικαίωμα στη ζωή είναι ένα απ' αυτά. Άλλοι θεωρούν δικαίωμα την περίθαλψη. Άλλοι θεωρουν δικαίωμα την ψήφο, και άλλοι διεκδικούν δικαιώματα για τα ζώα. Το ποια δικαιώματα δικαιολογούνται και πως, είναι μεγάλη κουβέντα που αν την ανοίξουμε θα ξεφύγουμε πολύ απ' το θέμα. Ας μείνουμε μονάχα σε ένα απ' αυτά, την αυτοάμυνα η οποία δικαιολογείται ακριβώς επειδή θεωρούμε πως οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη ζωή. Σε νομικό πλαίσιο (αποφεύγω το ηθικό για να μην περιπλέξω κι άλλο την κουβέντα), τα δικαιώματα είναι συνυφασμένα με τις υποχρεώσεις. Αν αποφασίσω να σε σκοτώσω χωρίς να μου έχεις κάνεις τίποτα, χάνω αυτομάτως το (άμεσο) νομικό δικαίωμα στη ζωή. Αλλά υπάρχουν πάντα όρια σε αυτή τη λογική αυτοάμυνας. Για παράδειγμα αν μου επιτεθείς και σε σκοτώσω αλλά μετά πάω σπίτι σου και σκοτώσω την οικογένεια σου, υπερβαίνω τα όρια της δικαιοσύνης και χάνω και τα δικά μου δικαιώματα. Η δεοντολογική επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί το Ισραήλ (δηλαδή το απόλυτο δικαίωμα στην αυτοάμυνα) δικαιολογείται μονάχα αν το δεις απ' την σκοπιά της απονομής δικαιοσύνης, όχι από αυτήν της 'προληπτικής αντεπίθεσης.' Εκτός αν κάποιος πιστεύει πως η προληπτική αντεπίθεση συνιστά τη δικαιοσύνη, οπότε δεν υπάρχει λόγος να συνεχιστεί η κουβέντα. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, βλέπουμε να εξελίσσεται κάτι αντίστοιχο με το δικό μου παράδειγμα πιο πάνω, δηλαδή την απώλεια του δικαιώματος της αυτοάμυνας λόγω καταχρασμού της. Κάθε επίκληση του Ισραήλ στο δικαίωμα της αυτοάμυνας είναι κωμικοτραγική στη φάση που βρισκόμαστε. Με την ίδια λογική ένας άμαχος που νιώθει πως απειλείται δικαιούται να πάρει μια ρουκέτα και να τη ρίξει στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ το καταλαβαίνει αυτό εν μέρει. Γι' αυτό και υιοθετεί και μια πιο συνεπειοκρατική λογική -αυτό σημαίνει πως οι συνέπειες είναι αυτές που ορίζουν το αν μια πράξη δικαιολογείται ή όχι. Εδώ λοιπόν έχουμε το Νετανιάχου να λέει πως εφόσον η Χαμάς δε δέχεται συνθηκολόγηση, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Που μεταφράζεται σε 'καταλαβαίνω πως σκοτώνουμε αθώους, αλλά είναι ο μόνος τρόπος που θα μπορέσουμε να τελειώσουμε αυτήν την ιστορία.' Εδώ τα απαράβατα δικαιώματα για ζωή και αυτοάμυνα έχουν πάει περίπατο και πλέον μπαίνουμε σε μια συζήτηση του πόσοι ακόμη άμαχοι θα πρέπει να σφαχτούν για να δικαιολογηθεί μια νίκη του Ισραήλ και η συνθηκολόγηση της Χαμάς. Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να υπολογιστεί κάτι τέτοιο, αλλά ακόμη και αν υπολογίζεται, με δεδομένη την προϊστορία στην περιοχή, κανένα πρόβλημα δε θα λυθεί και οι συνέπειες θα είναι με το μέρος των Παλαιστινιών (που μετρούν και τις περισσότερες απώλειες αριθμητικά.)
