Κι όμως, υπάρχει αντίθεση μεταξύ του "δικαιώματος στην αυτοάμυνα" του αυτόνομου κράτους και μεταξύ μιας διεθνιστικής λογικής η οποία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν ξεχωριστές οντότητες. Είναι λάθος να προσπαθείς να αναλύσεις την κατάσταση βάση ενός κλειστού συστήματος των τελευταίων γεγονότων και του δεδομένου status quo, έστω και χάριν ευκολίας ή απλότητας. Αν δεχτείς το απόλυτο δικαίωμα στην αυτοάμυνα των κρατών, το Ισραήλ σκοτώνει για να ελαχιστοποιεί τις μελλοντικές απώλειες του. Δεν εξυπακούεται ότι θα διαλύσει τη Χαμάς καθόλου, εάν μπορούν να αποδείξουν οι Ισραηλινοί ότι κάθε βόμβα που ρίχνουν διαλύει ρουκέτες που θα έστελναν οπωσδήποτε οι παλαιστίνιοι προς το μέρος του, τότε μπορεί να συνεχίσει μέχρι να μη μείνει ούτε ένας στην λωρίδα της γάζας από τα "collateral damage". Στις πολεμικές συρράξεις, το δικαίωμα της προληπτικής αντεπίθεσης είναι δεδομένο, σύμφωνα με τη λογική που βάζει πιο πάνω την ασφάλεια ενός κράτους από το διεθνές δίκαιο. Αυτή τη λογική είναι που λέω "εθνικιστική". Και δεν μπορείς να την αντικρούσεις άμα πας με τα νερά της, γιατί η απάντηση είναι "αν δε θέλανε τους εκατό νεκρούς τους, να μη μας σκότωναν τον ένα". Η απάντηση είναι να το πας πολιτικά, ιστορικά, να αποδώσεις ευθύνες και να υποχρεώσεις και τις δύο πλευρές να βρούν μέση λύση με βάση ανθρωπιστικά κριτήρια.
πσ. σκέψου το πιο ακραίο παράδειγμα αυτής της λογικής: χιροσίμα/ναγκασάκι, 250.000 νεκροί. Στο περίπου ο κόσμος το δέχτηκε τότε.
