Επίσης, διαβάζοντας αυτό που μου έγραψες πιο προσεκτικά, νομίζω έχασες την ουσία του ποστ μου. Στην πρώτη περίπτωση αποδέχομαι τη λογική αυτοάμυνας και απόδοσης δικαιοσύνης για να έρθω στο συμπεράσμα πως το Ισραήλ έχει υπερβεί το ηθικό όριο που του επιτρεπόταν ακόμη και μέσα σε όρια 'δικαιωμάτων.'
Στη δεύτερη περίπτωση (αυτήν που αναλύω τις συνέπειες), τα δικαιώματα θεωρούνται ήδη παραβιάσιμα αφού έχουν ξεκινήσει πολεμικές επιχειρήσεις.
Το πρόβλημα είναι πως οι δύο προσεγγίσεις είναι θεωρητικά ασύμβατες μεταξύ τους. Αν αποδεχθούμε την πρώτη για απαραβίαστα δικαιώματα, τότε οι συνέπειες δεν παίζουν ρόλο μιας και ο μοναδικός στόχος είναι η απόδοση δικαιοσύνης. Στη δεύτερη περίπτωση ισχύει το αντίθετο.
Παραδόξως, το Ισραήλ χρησιμοποιεί και τα δύο επιχειρήματα. Πέρα απ' την ασυμβατότητα τους όμως (και τη σύγχυση που προκαλείται όταν επικαλούνται ταυτόχρονα), κανένα απ' τα δύο δεν είναι με το μέρος του.
Και ναι, όπως γράφω πιο πάνω, η ανάλυση μου βασίζεται μόνο στις τωρινές στρατιωτικές επιχειρήσεις και στα επιχειρήματα που δίνονται γι' αυτές, όχι στο ιστορικό παρελθόν.
