H ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ - Μια αλληγορική αφήγηση.
Η καφετερία-τοστάδικο-μπαρ "Nani - Nani" στην πλατεία της Κάτω Μαντραπίδας (με γιώτα) ήταν το σημείο αναφοράς του χωριού. Βέβαια αν κανείς τολμούσε να την αποκαλέσει έτσι μπροστά σε σχεδόν οποιονδήποτε από τους κατοίκους της, θα άκουγε σχεδόν αυτολεξεί την κλασική διάλεξη που ακούγεται σε όλα τα πρώην κεφαλοχώρια της ελληνικής υπαίθρου. "Εμείς εδώ είμαστε κωμόπολη, κάποτε είχαμε ονομαστά πρόβατα, σμύριδα, μαστίχα, σφουγγάρι, φατουράδα", ή ό,τι σκατά τελοσπάντων έβγαζε κάποτε ο τόπος. Κι επειδή προφανώς η συζήτηση αυτή δε θα μπορούσε ποτέ να σταματήσει μέχρι να παιχτεί η ψυχική υγεία του θύματος κορώνα γράμματα, η κασέτα συνεχίζει με το "κι ερχόντουσαν οι έμποροι από τη ρωσία και να οι γούνες που αγόραζαν, να τα ρούβλια, να τα γλέντια, να 'σου και το Μαριώ που έσκαγε με το κουραφέλκυθρό του και μύριζε όλη η γειτονιά γιασεμί και λουλάκι". Τα παλιά τα χρόνια λοιπόν, μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, που η Κάτω Μαντραπίδα ονομαζότανε Τούζλα, όπως όλα τα μέρη στα Βαλκάνια με αυτό το όνομα, είχε ορυχεία άλατος. Κατοικούνταν από ένα τουρλουμπούκι Βούλγαρων, σλαβόφωνων κι ελληνόφωνων, είχε την καθιερωμένη παραγκογειτονιά με τους άκληρους εβραίους που κατά κύριο λόγο στελέχωναν το προσωπικό του αλατορυχείου και μια μικρή τούρικη γειτονιά στο χαμηλότερο μέρος της με στριφογυριστά στενά κι ένα δυο αρχοντικά που φύτρωναν αραιά και πού σα μανιτάρια μέσα από τα αγροτόσπιτα. Εκτός απ' το νταμάρι, ήταν πλήρως εξοπλισμένη για την εποχή: με τη γεωργική σχολή της, το γυμνάσιό της, της δύο ενορίες της, τον τούρκικο τεκέ της και το σαράι της.
100 χρόνια και παραπάνω από τη χρυσή εκείνη εποχή, τα πράγματα είχαν σιγά σιγά διολισθήσει στην παρακμή και τη σαπίλα. Οι σλαβόφωνοι και οι βούλγαροι είτε είχαν εξελληνιστεί με το ξύλο είτε είχαν φύγει για μέρη όπου μπορούσαν να λένε άφοβα λέξεις όπως "λόπκα" και (σε μια ειρωνεία της ιστορίας) "τούζλα", η ίδια η Τούζλα μετονομάσθη εις το ελληνικότερον Κάτω Μανδραπίς, οι εβραίοι είχαν γίνει σαπούνια ή είχαν μετοικήσει στο Ισραήλ όπου τα παιδιά τους κάνανε σαπούνια ή κάτι παρόμοιο κάποιους άλλους, το αλατορυχείο είχε κλείσει και το σαράι είχε μετονομαστεί σε Nani Nani.
Ως το μοναδικό στο είδος του πολυκατάστημα διασκέδασης, το Nani - Nani, είχε απ' όλα. Και μπιλιάρδα είχε (ένα), και πινγκ-πονγκ είχε (αλλά καμία ρακέτα δεν είχε άθικτο το ελαστικό της), και συνδρομητικό δορυφορικό κανάλι είχε, και Conn-X TV, και Free WiFi, κι απ' όλα. Τι να το κάνεις όμως; Του είχαν μείνει 20 μόνιμοι πελάτες όλοι κι όλοι, και άλλη μια εικοσάρα που ερχότανε τα καλοκαίρια, τα τριήμερα-τετραήμερα, το Πάσχα και του Αη-Ουνούφρη που ήτανε ο προστάτης του χωριού και γινότανε παραδοσιακό πανηγύρι με delay, equalizer και master volume στα τέρματα, και μεγάλα ονόματα τον τοπικό σταρ το Βασιλάκη τον Λαμπογιώργο στο κλαρίνο (ή στο συνθεσάιζερ) και την ανεπανάληπτη τη Τζέλα τη Ζαζοπούλου στο μικρόφωνο.
Πού να συναγωνιστεί όμως το καημένο το Nani - Nani τις διασκεδάσεις και τις ανέσεις μίας μοντέρνας ελληνικής πόλης; Κι άντε η πόλη ήτανε μακριά και ούτως ή αλλως δεν ανήκε στο target - group του. Κι όμως δεν τα πήγαινε καλά ακόμα κι αν το σύγκρινες με τα εκεί γύρω μαγαζιά. Το κωλόμπαρο "Το Απέριττον", κάπου 10 χιλιόμετρα έξω απ' το χωριό στον επαρχιακό δρόμο που το συνέδεε με τον υπόλοιπο κόσμο προσέφερε δωρεάν "Sex Parking" όπως έλεγε η επιγραφή. Κι αν το parking ήτανε sex, φανταστείτε τι γινότανε μέσα. Στην Άνω Μαντραπίδα είχε χιονοδρομικό, κι εκεί που παλιότερα τα αυτοκίνητα από τας αθήνας μαζεύονταν σωρό για το πανηγύρι και για το θαυματουργό αλάτι της Κάτω Μαντραπίδας, τώρα προτιμούσαν τις ντεμέκ παραδοσιακές πανσιόν, τις χασαποταβέρνες με το κατεψυγμένο μπιφτέκι και τα after μπαράκια του πάνω χωριού.
Κι όμως, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ήρθε ένα αυτοκίνητο. Ήτανε ένα λαχανί, ελαφρώς τρακαρισμένο Fiat Multipla, με τα παράθυρά του ανοιχτά και τον Notis στα τέρματα να ξεχύνεται σαν εμετός στην επίθεση με το "Και προσπαθώώώω να σε ξεχάσω προσπαθωώώώώ", μέχρι που ο κάγκουρας οδηγός του το πάρκαρε φάτσα φόρα ακριβώς μπροστά στην είσοδο του Nani - Nani με ένα κακοεκτελεσμένο και αχρείαστο μπαντιλίκι. Από μέσα, βγήκαν ο Φουίτης, ο Χάρης ο Μπλουζμεν, ένα τσόκαρο άνευ υπόστασης κι ο δίδυμος αδερφός του Φουίτη ο Τζιβάνας.
Εκείνη την ώρα στο Nani Nani ήταν μέσα ο Μητσάρας που το δούλευε τις νεκρές ώρες (δηλαδή σχεδόν όλες) μέχρι να έρθουν τα αφεντικά, δυο ξεχασμένοι που έβαζαν τραγούδια απ' το Youtube, η κλασική τετράδα που έπαιζε πρέφα (με τεμπέλη) από το απόγευμα μέχρι το κλείσιμο, κι ένα ζευγάρι που άλλαζε κανάλια στο Nova. Ο Μητσάρας κοίταξε τους νέους πελάτες με μισό μάτι και καχυποψία.
"Τι θα πάρουν τα παιδιά;" τους ρώτησε.
Ο Χάρης ο Μπλουζμεν επειδή ήτανε ψαγμένο τυπάκι, ζήτησε ένα Lagavulin σε χαμηλό με κόα κόλα (χωρίς κάπα). Ο Χουίτης (ή μήπως ήτανε ο Τζιβάνας; ) ζήτησε ένα φραπέ μέτριο γλυκό με γάλα. Το τσόκαρο είπε κάτι, αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Μπορεί να ήταν νερό, ή ένας γαλλικός ντεκαφεϊνέ, τεσπα κάτι άχρωμο, άοσμο και ανάξιο λόγου. Ο Τζιβάνας (ή μήπως ήταν ο Φουίτης-Χουίτης; ) άναψε στα ξεκούδουνα ένα πεντάφυλλο που απ' την πρώτη τζούρα βρώμισε αμμωνία και σπόρι.
"Κάτσε ρε αδερφέ, κι εμείς πίνουμε, αλλά εδώ είναι κατάστημα θα μας δει κάνα μάτι και μετά εμένα θα τρέχουν" είπε ο Μητσάρας.
"Εγώ είμαι μάγκας και το δηλώνω αδερφέ" του είπε αυτός τελοσπάντων που έσκασε το μπάφο, όποιος κι αν ήταν.
Οι υπόλοιποι θαμώνες, αντί να συνεχίσουν τη νιρβάνα τους, άρχισαν να φωνάζουν και να ωρύονται "Τι είν' αυτοί, ρε τι ζώα μας ήρθανε σήμερα, ουστ βρωμοκάγκουρες, θα μας χαλάσετε τη ζαχαρένια". Σιγά σιγά όμως ηρέμησαν, κι άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους ποιος απ' τους νεοφερμένους ήταν χειρότερος.
Ο Μητσάρας, απορημένος, πήγε στο μπαρ κι ετοίμασε τις παραγγελίες. Επειδή τα πράγματα δεν είχανε ξεκινήσει καλά, είπε να κάνει μια νέα αρχή. Αφού σέρβιρε, τράβηξε μια καρέκλα από το δίπλα τραπέζι, φόρεσε το πι-αρ χαμόγελό του και ρώτησε
"Θα μείνετε καιρό παιδιά;"
"Θα κάτσουμε εδώ για πάντα. Περιμένουμε και παρέα"
