ΨΟΦΟΣ ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

[sfinotouvlaki]

Σε κανένα από αυτά τα σημεία δεν υπάρχει η υλική, πραγματική διάσταση της ιδεολογικής και πολιτικής σύγκρουσης με τον φασισμό και ό,τι τον γεννάει. Και άρα μάλλον είναι και αφελή και επικίνδυνα, σαν μια εκτός τόπου φιλολογική συζήτηση, την ώρα που ο κόσμος καίγεται (λιτεραλι).

Οπότε, ίσως θα ήταν προτιμότερο, την επόμενη φορά, να απέχεις ή/και να κάνεις κάτι ουσιαστικό για την κατατρόπωση του φασισμού. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η πρόσκληση για συζήτηση/διευκρίνιση ήταν σε άλλο άτομο. Εκτός κι αν, εν τέλει, κερδίζεις κάτι από το να συμμετέχεις σε φιλολογικές κουβέντες που θεωρείς εκτός τόπου και χρόνου. Αν πάλι όχι, πάρε παράδειγμα από τη σιωπή του Βίντνα και άλλων όταν τους ζητάνε διευκρινίσεις. Τα παρακάτω μπορείς να τα εκλάβεις και ως μια ευκαιρία να αντισταθείς στην αφελή και επικίνδυνη συμμετοχή σε συζητήσεις που (μάλλον) δεν σε ενδιαφέρουν.

Χριστιανική αποκλειστικότητα είναι το σχήμα Πάθος - Αμαρτία - Μετάνοια - Εξομολόγηση - Άφεση. Και του μεταφυσικού βάθους που το κάθε ένα από αυτά κουβαλάει.

Οπότε, αφού χωρίζεις το σχήμα Μετάνοια από το Χριστιανικό σχήμα Πάθος - Αμαρτία - Μετάνοια - Εξομολόγηση - Άφεση, υποθέτω πως συμφωνούμε ότι το πρώτο δεν είναι αποκλειστικότητα του Χριστιανισμού. Επίσης, διαφωνούμε πως το Χριστιανικό σχήμα που παρουσιάζεις είναι αποκλειστικά Χριστιανικό -- τουλάχιστον ιδωμένο σε αυτή τη σχηματική μορφή του κι όχι στις εσωτερικές του λεπτομέρειες. Επίσης, μάλλον διαφωνώ στο κατά πόσο έχουν αυτοί οι όροι κάποιο μεταφυσικό βάθος -- όπως παρουσιάζονται στην Καινή Διαθήκη και όχι στη μετέπειτα Θεολογία και Φιλοσοφία. Η οποία Παλαιά Διαθήκη, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι κείμενο υπαρξιακό και στο μέτρο που υπάρχει κάτι μεταφυσικό στο κείμενο, πρόκειται για μια μεταφυσική παραβολή, μια ηθική αφήγηση. Είναι το αντεστραμμένο είδωλο της Σωκρατικής επιμέλειας του εαυτού στο μέτρο που καταπιάνεται με την πίστη στη λυτρωτική σταύρωση του Ιησού και τη μίμηση του βίου του και όχι με την (ορθολογική) γνώση.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν χρησιμοποιεί εργαλεία όπως αυτά για να μεταχειριστεί ηθικά και πολιτικά την συμπεριφορά ενός εθνικοσοσιαλιστή δολοφόνου.

Πολιτικά όχι, προφανώς ούτε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θα διαφωνούσε. "Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ".

Γιατί το κίνητρο του δεν είναι προϊόν πάθους αλλά συνειδητής πολιτικής επιλογής.

Μόνο στην περίπτωση που πάρει κάποιος ως δεδομένο ότι κάθε συνειδητή επιλογή δεν σχετίζεται με τα πάθη. Εσύ ο ίδιος φαίνεται να το σκέφτεσαι...

"Ένας φασίστας έχει υποστεί ήδη ψυχολογική κατάρρευση για να είναι φασίστας"

Οι πράξεις του δεν είναι αμαρτήματα γιατί προσκρούουν στους κώδικες κάποιας γραφής αλλά γιατί είναι ηθικά επιλήψιμες για τις αρχές της δημοκρατίας και οποιασδήποτε κοινωνίας.

Ή και τα δύο ταυτόχρονα.

Η μετάνοια του δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή γιατί κανείς άνθρωπος δεν μεταμορφώνεται επειδή απλώς το λέει, αλλά επειδή το αποδεικνύει σε βάθος χρόνου με τη στάση και τις πράξεις του. Η εξομολόγησή του δεν είναι ειλικρινής γιατί είναι ένα θεατρικό δικονομικό εργαλείο που του υπέδειξε ο δικηγόρος του.

ΟΚ.

Και η άφεση, άρα, είναι κάτι που, αν δίδεται, μάλλον θα κριθεί πρώτιστα από τα θύματα του - από τους ανθρώπους που μαχαίρωσε και που διέταξε να μαχαιρώσουν και να ξυλοκοπήσουν.

Η άφεση εκ μέρους του θύματος είναι σαφώς επιθυμητή, αλλά όχι πάντα απαραίτητη. Η άφεση που είναι και επιθυμητή και αναγκαία είναι αυτή του ατόμου προς τον εαυτό του.