να βλογήσω λίγο τα γένια μας και να πω ότι εξαφανίστηκαν γιατί απλώς ηττήθηκαν πολιτικά. Δωμέσα υπάρχει κόσμος που ασχολείται και ξέρει και συζητάει πολιτισμένα με επιχειρήματα και ανελέητο τρόλλινγκ απέναντι στη βλακεία. δεν υπάρχουν ούτε χρήστες φίρμες, ούτε πατέρες, ούτε συντάκτες, αρχισυντάκτες και διαφημιστές.
γενικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ξεχωρίζετε το μέτσαλ από την ποπ μουσική. Το μέταλ δεν είναι κανένα είδος με ελάχιστους αφοσιωμένους φαν διασκορπισμένους στα 4 σημεία του ορίζοντα, ή χωμένους σε κάποια συστάδα χωριών της Τρανσοξανίας, το μέταλ γεμίζει στάδια, έχει μια ολόκληρη βιομηχανία merchandise από πίσω, έχει μορφές τέχνης και διασκέδασης από τις οποίες αντλεί κόσμο και στις οποίες διοχετεύει κόσμο, είναι γενικά ένα λαϊκό κοινωνικό φαινόμενο. το μέταλ ΕΙΝΑΙ ποπ, δεν είναι η επαναστατική ομπσκιουρίλα που μας πουλούσαν στην εφηβεία μας.
κι ακριβώς εξαιτίας της ΠΟΠ φυσιογνωμίας του έχει απίστευτα παρακλάδια, που απομακρύνονται από τον κεντρικό κορμό σε αποκλίνουσες κατευθύνσεις. Όταν τόσος κόσμος ακούει ασχολείται και εμπνέεται από το μέταλ, τα παρακλάδια που θα δημιουργηθούν θα αντικατοπτρίζουν το εύρος των ανθρώπων. και εκεί μέσα σ' αυτά τα παρακλάδια και στην αντεργκραουνίλα είναι που χάνεται ο ποπ χαρακτήρας και αρχίζουν να δημιουργούνται τα διαφορετικά στυλ, οι ιδιοσυγκρασίες και οι υποκουλτούρες (με την καλή έννοια του όρου).
έτσι υπάρχουν υποκουλτούρες βουτυρομπεμπέδων του ωδείου που παίζουν προγκ, αμετανόητων χασίκλων που παίζουν σλατζ/ντουμ, πανκιά, φλώροι συνεσταλμένοι μπλακάδες, φασίστες μισάνθρωποι μπλακάδες, αρπιτζάδες και γκεϊμάδες, μηχανόβιοι, βλαχοροκάδες και χίλια άλλα στερεότυπα.
Άρα το θέμα δεν είναι τι είναι αυτό που κάνει ιδιαίτερο το μέταλ και μαγνητίζει τους φασίστες, αλλά το ότι υπάρχουν τόσοι φασίστες στην κοινωνία μας που θα παρεισφρύσουν και θα δημιουργήσουν θήλακες παντού, ακόμη και στο μέταλ μας. άποψή μου είναι ότι αυτά δεν τα αγγίζουμε. δεν τους δίνουμε δύναμη, δεν ασχολούμαστε μαζί τους, τους απομονώνουμε. όσο κι αν θα χάσουμε μουσικά κάτι αξιόλογο, για μένα η μουσική δεν είναι η απόλυτη αξία και προτεραιότητα της ζωής: δε θα ήθελα ποτέ εσκεμμένα να μεταδώσω ή να δώσω αξία σε κάτι που κάνει πραγματικό και μετρήσιμο κακό, κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να θυσιάσω τους κάθε slayer και primordial και ό,τι θες.
Γενικά το πρόβλημα τους ναζί στο μέταλς μου είναι σύμπτωμα του φαινομένου ναζί στην κοινωνία μου κι ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται κατ' εμέ.
