Κοίτα, ρατπόιζον [με αποσυντονίζει το νικ σου, ε!], πέραν της πλάκας, μιας και η ιστορία με το ποντικάκι είναι λίγο διασκεδαστική, σχεδόν το αποκλείω να κολλήσω ασθένεια, αφού δεν μιλάμε για αρουραίο αστικού υπονόμου, αλλά για ποντικό του Δυτικού αγρού του σήμερα. Στην πόλη, ίσως να έκανα απολύμανση διαμερίσματος.

Το πρόβλημα με το φάρμακο είναι ότι αφενός επιλέγω τη δηλητηρίαση αντί του διωγμού –και με ενοχλεί πραγματικά η ιδέα της συνειδητής, εν ψυχρώ και ύπουλης δολοφονίας –αφετέρου ότι το μολυσμένο πτώμα είτε θα αποσυντεθεί, θαμμένο κάτω από κάνα δέντρο, τους καρπούς του οποίου κάποιος θα φάει μεθαύριο, είτε, ακόμα χειρότερα, θα το ξεθάψει κάποιο τετράποδο ή αρπακτικό πουλί, θα δηλητηριαστεί και αυτό κι έτσι αρχίζει ένας κύκλος ατέρμονα κινούμενης/ιπτάμενης φόλας. Για τον ίδιο λόγο, ούτε σε κάδο απορριμμάτων γίνεται να το πετάξω, ούτε οι σαδιστικές κολλητικές ταινίες είναι επιλογή.

Το μόνο που φοβάμαι είναι μην αρχίσει το σεξ εδωμέσα, αφού σενάρια γενοκτονίας δεν θέλω καν να σκέφτομαι. Πάντως προς το παρόν, με δυνατή μουσική και κινητικότητα ανθρώπων, τα ίχνη του έχουν εξαφανιστεί.
Και ρε συ Λύσε, δε βρίσκω μικρό γατί γαμώτο.