Στέκια δεν ειναι οι μολότοφ, αλλά οι άνθρωποι, οι λόγοι και οι σχέσεις που βρίσκονται εκεί μέσα.
Από την κατάσχεση χίλιων δυο - μικρών και μεγάλων - αντικειμένων, που οικονομικά βαραίνουν αυτούς που "ζουν" τον εκάστοτε χώρο, έως το τελικό σφράγισμά τους (ή το προσφιλές, τελευταίως, κτίσιμο), όλες οι κινήσεις έχουν ξεκάθαρα στόχο τη φίμωση όποιας ριζοσπαστικής φωνής υπάρχει στο πανεπιστήμιο, που δραστηριοποιείται σε αυτό ή/και έχει ορμητήριο αυτό, για την αποστείρωση και περαιτέρω εντατικοποίηση -> παθητικοποίηση των φοιτητών/τριών, οι οποίοι θα ασχολούνται με τα των σπουδών αποκλειστικά. Το διαδικαστικό κομμάτι από νομοθετικής άποψης (νόμος διαμαντοπούλου) έχει περάσει και με το παραπάνω. Το θέμα είναι να σωπάσουν πλέον και οι φωνές/πράξεις/μέρη που αντιτίθεται στις επιβαλλόμενες από το κράτος πρακτικές. Και είναι περιττό, νομίζω, να πούμε πόσο μικρογραφία της κοινωνίας είναι το πανεπιστήμιο.
