Εντάξει, πρώτη φορά που έβλεπα ζωντανά DreamLongDead , και Omega Monolith.
Και οι 2 αν δεν τους δεις ζωντανά δεν μπορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται.
Oι DreamLongDead άσχετα με το τι λένε εμένα μου έβγαλαν μια ωραία υγρασία από τους βάλτους της Νέας Ορλεάνης. Ένα σκοτεινό θεατρικό σάουντρακ και τον τραγουδιάρη να ζει τους στίχους. Γενικά ΓΑΜΏ , και χωρίς να τα σπάω με τα ηχογραφημένα τους, στο λάιβ καραγούσταρα.
Για τους Omega Monolith δεν ξέρω τι να πω, ακόμα είμαι χαμένος. Μια "φασαρία" τόσο γαμάτη που σε αφήνει να τριπάρεις. Ο Τάκης κάνει όργια με τις λούπες, σε φάση που πραγματικά άλλο να τις ακούς στο ηχογραφημένο , και άλλο να τις βλέπεις να δημιουργούνται. Το αυτί αντιδρούσε σαν ένα μωρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο, ενώ το μάτι χάζευε τα όργια που έκανε ο άλλος με τα εργαλεία στην τσάντα.
Και εκεί που λες, οκ, καλό συνοδευτικό ο ντράμμερ, έκανε πράγματα και θαύματα , έσπαγε και ξανάριχνε, πότε συνόδευε , πότε σόλαρε, πότε γκρούβαρε. Ένα ντουέτο ισότιμο , με τεράστια συνεισφορά στο αποτέλεσμα.
Αν ήταν μια μπάντα κάπου πιο κεντρικά στην Ευρώπη πιστεύω θα μίλαγε όλος ο κόσμος για πάρτυ τους.
Σόρρυ στα παλικάρια από Earth of Distrust αλλά ήμουν κομμάτια και την έκανα![]()