Η καρδιά μου στη ζέστα, σαν κουνέλι, πίσω απ' τα μικρά κάγκελα των πλευρών της, αλαφιασμένη, ζαρωμένη, ηλίθια.
Όταν πέφτεις με μιας απ' τον πύργο του Άιφελ, κάτι τέτοιο θα νιώθεις.Θα θες ν' αρπαχτείς απ' τον αέρα
-----------------------
Έγραψα τελικά στη μάνα μου.Ήταν χαρούμενη που με ξανάβρισκε η μάνα μου, και κλαψούριζε σαν σκύλα που της επέστρεψαν επιτέλους το κουτάβι της.Και πίστευε σίγουρα πως με βοηθούσε πολύ φιλώντας με, αλλά παρέμενε κατώτερη από σκύλα, αφού αυτή πίστευε στις λέξεις που της λέγανε για να με πάρουν μακριά.Η σκύλα τουλάχιστον πιστεύει μονάχα αυτό που νιώθει
