Θα πήγαινα ένα βήμα παραπέρα και θα έλεγα ότι το Inferno ουσιαστικά είναι ένα crossover album. Πώς αλλιώς περιγράφεις έναν δίσκο του οποίου το tracklist αποτελείται από deathmetal, doom metal, rock n'roll, hardcore punk, doom rock, heavy metal και thrash κομμάτια; Ακόμη και στο Serpent Saints στο οποίο είναι αποδεκατισμένοι (αν και τα βιογραφικά των τελευταίων μελών σε μπάντες όπως Misery Loves Co και Satyricon μόνο αμελητέα δεν είναι) ο Hellid είχε μια χαρά επωμιστεί τον συνθετικό ρόλο και ο δίσκος ήταν death n'roll όσο δεν πήγαινε, ειδικά εν μέσω 00's.Originally Posted by Ghoul
και το Inferno μια χαρά Death 'n' Roll είναι.
Και οκ τώρα, προς Θεού δεν τίθεται θέμα όταν πάμε σε θέματα μουσικού γούστου, αλλά όταν αναφέρεται o χαρακτηρισμός "υπερεκτιμημένοι" για μια μπάντα σαν τους Entombed, υπάρχουν και κάποια αντικειμενικά κριτήρια.
Πρώτα απ'όλα, είναι γενικώς αδιαφιλονίκητο το πόσο παίχτουρες ήταν όλοι. Έτυχε να μιλήσω σε κάποια φάση με jazz drummer παγκοσμίου βεληνεκούς (μη γελάτε ρε, δεν κάνω πλάκα) και μου'λεγε ότι οι πατέντες του Andersson σε Wolverine Blues και To Ride απλά δεν υπήρχαν. Το θέμα είναι δεν τους ενδιέφερε με την καμία να το επιδείξουν αυτό και αυτό φαίνεται από την αφετηρία με την οποία ξεκίνησε εξ αρχής αυτή η μπάντα και τι γούσταρε να παίξει. Και τεσπα για να μη γίνομαι tl;dr, ζωντανή απόδειξη είναι το εύρος των επιρροών τους το οποίο φαίνεται από το ποια και πόσο διαφορετικα μεταξύ τους κομμάτια έχουν διασκευάσει στην καριέρα τους. Με μια κουβέντα, οι Entombed (πέρα από τα μνημειώδη πρώτα δύο deathmetal albums) έμαθαν στους μεταλλάδες (και σε μένα μαζί) να ανοίξουν διάπλατα αυτά τα πτερύγια στις άκρες του κεφαλιού τους και να ανοιχτούν ως ακροατές. Τι να κάνουμε, δε γεννηθήκαμε όλοι με βινύλια Stooges στη δισκοθήκη του μπαμπά (no pun intended whatsoever), αλλά μάθαμε να ακούμε μουσική στο σχολείο από αντιγραμμένες κασέτες Slayer και Metallica.
Από κει και πέρα, η δημιουργία ουσιαστικά νέου παρακλαδιού ονόματι death n'roll (και μάλιστα στα μέσα 90's όπου ο μέσος fan του ακραίου metal πάνω-κάτω μουσικά ήταν λίαν επιεικώς ένας μογγόλος) μόνο αμελητέα δεν είναι. Και η ιδιαιτερότητα σε όλο αυτό είναι ότι δεν έγινε "σκηνή" και δεν εκφυλίστηκε με το ξεφύτρωμα άκρατης σαβούρας από μιμητές όπως γίνεται σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις (βλ. nu metal, NWOSDM κλπ), ακριβώς επειδή ήταν ουσιαστικά θέμα feeling. Δε γινόταν δλδ κάποιος να βάλει κάτω το υλικό των Entombed (το οποίο ήταν ουσιαστικά το φιλτράρισμα των επιρροών τους από μπάντες που γούσταραν μικροί και στις οποίες απέδιδαν φόρο τιμής) και να το αναπαράγει ξεπατικώνοντάς το σε τεχνικό επίπεδο. Αν δεν το έχεις, καλύτερα άστο φιλαράκι. Μόνο τους Gorefest θυμάμαι να το κάνουν επιτυχημένα όλο αυτό σε δύο albums, από κει και πέρα μόνο αναλαμπές κυρίως από μπάντες που δεν υπάρχουν πια. Και όλο αυτό σαφώς και είναι θετικό για μένα.
Και τέλος, ίσως όχι τόσο σημαντικό για κάποιους, ήταν πάντα απλοί προσγειωμένοι άνθρωποι με τόνους χιούμορ και που δεν έπαιρναν ποτέ υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό τους κάνοντας μόνο αυτό που γούσταραν και ζώντας το σε ρεαλιστικό επίπεδο. Προσωπικά, πάντα έβγαζα σπυριά με υπερφίαλους μουσικάρες με το σύνδρομο μεσσία που την έχουν δει σωτήρες των μουσικών ιδανικών, άσχετα με το αν ήταν όντως μουσικάρες. Η μουσική είναι feeling και διασκέδαση, απλά τα πράγματα.
Leech στρώσου να ακούσεις Morning Star και Inferno, δε σε πιστεύω
