Ακούω από νωρίς το βράδυ το soundtrack του Blade Runner, γραμμένο από τον Vangelis [Παπαθανασίου] και κάνω βόλτες με διθέσιο ιπτάμενο αυτοκίνητο, πάνω από τo New Los Angeles, μέσα στο σχεδόν άδειο, μετακομισμένο μου σπίτι. Συγκινητικά πράγματα βραδιάτικο.
Και μας αφήνω ένα youtube, με ψυχεδελικά φωνητικά του Ντέμη Ρούσσου στα Αραβικά [μάλλον], τιμή στο Παιδί της Αφροδίτης.
ενα και ενα τα κομματια , και ολα ακουγονται ασταματητα απο τοτε.
σηκωσες λιγο την μπλουζιτσα και υποψιαστηκα οτι εισαι ο φρικ. Σε λιγα δευτερολεπτα ειχα μαθει την τραγικη αληθεια.Δεν ξερω αν προσεξες την απογοητευση στo προσωπο μου..
Έβλεπα αυτό τις προάλλες και θυμήθηκα το εξής παλαιότερο ποστ.
Originally Posted by ikonoklast
To 1954 ο νεολαίος τότε φέρελπις αρχιτέκτονας Minoru Yamasaki αναλαμβάνει την πρώτη του γουρλίδικη υπερ-εργολαβία. Την ανοικοδόμηση του Pruitt-Igoe, του πρώτου συγκροτήματος κοινωνικής κατοικίας στην αμερική με στόχο την φυλετική μίξη και την ευρεία εφαρμογή των πρακτικών του δόγματος της μονδέρνας αρχιτεκτονικής. Το Pruitt-Igoe είναι χωρισμένο στα δύο, το Pruitt (από τον αφροσκυλάραπα ήρωα του WWII Wendell O. Pruitt) που έμελλε να στεγάσει τον μαύρο πληθυσμό και το Igoe (από τον Άρειο γερουσιαστή William L. Igoe) που έμελλε να στεγάσει τον λευκό. Το σχέδιο είναι αισιόδοξο και τιτάνιο τόσο υλικά όσο και ιδεολογικά, 33 στον αριθμό 11οροφα κτίρια θα αποτελούσαν την κατοικία του μέλλοντος για την αμερικανική χαμηλή/μεσαία τάξη, θα οδηγούσαν τον μέσο αμερικάνο εργαζόμενο στον αμερικάνικο παράδεισο του δεύτερου μισού του αιώνα, μακριά από τα φαντάσματα του πολέμου και της οικονομικής δυσανεξίας. Τα κτίρια είναι ιδανικά λόγω του σχεδιασμού τους για την τέλεια κοινωνικοποίηση των κατοίκων και προσιτά λόγω των τσάμπα ενοικίων. Φτιάχνονται με πληθώρα κοινόχρηστων χώρων όπου τοποθετούνται απο κοινά πλυντήρια και σκουπίδια μέχρι ασανσέρ που σταματούν σε συγκεκριμένους ορόφους (1ο, 4ο, 7ο και 10ο) για να παροτρύνεται η κοινωνική συναναστροφή των κατοίκων.
Μέχρι τα τέλη του 1960 το Pruitt-Igoe έχει μετατραπεί σε μια purgatory city, μια απέραντη χαβούζα όπου η εγκληματικότητα, οι βανδαλισμοί, οι βιασμοί, η δράση συμμοριών, οι κλοπές και κάθε είδους κακοποιήσεις είναι ο κανόνας. Από το 1968 η Αρχή Κοινωνικής Κατοικίας αρχίζει να διώχνει κόσμο ώστε μέχρι το 1971 να μην απομείνει παρά μια διαλυμένη πόλις-φάντασμα. Μέχρι το 1976 το συγκρότημα έχει κατεδαφιστεί ολοκληρωτικά. Μαζί του το πιο δυνατό σύμβολο του μοντερνισμού σαν κίνημα, στο κακοφορμισμένο πτώμα του οποίου ασελγούν ήδη χυδαία οι βάνδαλοι χούλιγκανς του μεταμοντέρνου. Ο ίδιος ο Minoru Yamasaki αναφωνεί «δεν πίστευα ότι οι άνθρωποι είναι τόσο καταστρεπτικοί». Η δεύτερη πιο γουρλίδικη υπερ-εργολαβία του θα είναι οι Δίδυμοι Πύργοι του World Trade Center.
Οχτώ χρόνια μετά,
Spoiler
o Philip Glass υπογράφει την μουσική στο μεγα-αριστουργηματικό πρώτο μέρος της τριλογίας των Qatsi, Koyaanisqatsi.
Μεταξύ άλλων θαυμάτων η κάμερα βρίσκεται εκεί την ώρα της ισοπέδωσης του Pruitt-Igoe. Tι ποταμοί από τσιμέντο χύνονται σε αργή κίνηση, τι γιγάντιες δομές ύλης γίνονται ένα με το επίπεδο, τι αξύριστα μουνιά... ο Philip Glass είναι κι αυτός εκεί και πλαισιώνει μοναδικά το πανηγύρι καταστροφής με το επικό παραδοσιακό Heavy Metal του.
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά,
Spoiler
o διδάκτωρ του άγριου μετα-σατανισμού Kangding Ray συνεπικουρούμενος από τολμηρούς ιχνηλάτες ηχοτοπίων (sic) όπως ο Μάιντα Noto και ο Ben Frost, σκηνοθετεί την δική του εκδοχή του δράματος. Δύο πράξεις: Rise και Fall καθώς και ισάριθμες μετα-αναγνώσεις από τους Noto και Frost συνθέτουν ένα ολιγόλεπτο συμβολικό και μουσικό κομψοτέχνημα. Στην πρώτη το όραμα αποκτά σώμα, χτίζεται, ορθώνεται. Στη δεύτερη το σώμα κατακρεουργείται, κατακρημνίζεται, ισοπεδώνεται.
Στη φάση της κατεδάφισης ειδικά... του δίνουν και καταλαβαίνει, χεχε!
Έκτοτε περπατάω στο δρόμο και σκέφτομαι απο μέσα μου. κοοοογιααααανι-ΣΚΑ-ΤΣΙ.