Πολύ καλό που δεν προστέθηκε πολλ μπας και πει κανείς καμιά κουβέντα στα σοβαρά.

Γενικά είναι ολίγον δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα με απλά λόγια, πρωθύστερα θα πω ότι το δικό μου tl;dr είναι ΓΙΟΥ-ΚΕΊ

Συμφωνώ με πολλά εκατέρωθεν που έχουν ειπωθεί ως τώρα.

Ας επικεντρωθούμε απ' τον εικοστό αιώνα και πέρα.
Οι Βρετανοί υπάρχουν ως έννοια και ως πολιτισμός πολύ πολύ περισσότερα χρόνια από τους Αμερικάνους. Θα περίμενε κανείς λοιπόν η πολιτισμική προσφορά της Βρετανίας στη μουσική να'ναι πιο πολύχρονη και πολύπλευρη από την αμερικάνικια.
Κι όμως. Οι αμερικάνοι, μπολιασμένοι από την ευρωπαϊκή κουλτούρα, τη μάμα άφρικα, τους λατινόφωνοι και τους γάλλοι με τους οποίους είχαν εκτεταμένες επαφές από τις αρχές του πολιτισμού τους κατάφεραν να φτιάξουν τη τζαζ, τα μπλουζ, τα ροκενρολ, τα βλάχικα-τα-δικά-τους-τα-κάντρι, το αμερικάνικο ιδίωμα της κλασικής μουσικής, τα ράπια, τα χιπχόπια και χίλια άλλα. Εν αντιθέσει, αν ρωτήσει κανείς πού ήταν στο μουσικό χάρτη η βρετανία μέχρι το 1950 (χοντρικά και λίγο αυστηρά), μάλλον θα πάρει την απάντηση ότι "έτρωγαν βαλανίδια".
Κι όμως όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε και οι βρετανοί και οι αμερικάνοι διαμορφώνουν το παγκόσμιο (ή τεσπά το "δυτικό") γούστο. Για μένα, για τους αμερικάνους κάτι τέτοιο δεν είναι ιδιαίτερα περίεργο: είναι η χώρα που κατέχει την πολιτική, στρατιωτική, οικονομική και επικοινωνιακή υπεροπλία. Οτιδήποτε αμερικάνικο έχει πιο πολλά λεφτά (κατά μέσο όρο) να προβληθεί και έχει και μία ολόκληρη πολιτισμική βάση που είναι ήδη ευρέως γνωστή, πάνω στην οποία μπορεί να αναφέρεται και να αντλεί έμπνευση και οπαδούς. Μ' αυτό δε θέλω με κανέναν τρόπο να μικρύνω την υπεργαματοσύνη της αμερικάνικης τέχνης, όπου αυτή υπάρχει. (και υπάρχει μπόλικη). Απλά θέλω να πω ότι αν 2 έργα έχουν ας πούμε παρόμοιο λέβελ ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗΣ, τότε το αμερικάνικο θα γίνει πολύ πιο εύκολα γνωστό, κατανοητό και κάποιος θα συσχετιστεί μαζί του πολύ πιο εύκολα.

Απ' την άλλη πείτε με τι γίνεται με τη Βρετανία. Ξαφνικά, εκεί που θα έλεγε κανείς ότι η παγκόσμια μουσική κληρονομιά της Βρετανίας είναι ο Elgar κι ο Britten (που σιγά τα ωά για τον δεύτερο), μέσα σε μερικά χρόνια κατάφερε να ορίσει το τι ακούγεται στις δυο πλευρές του ατλαντικού. Από το μεγάλο μπαμ της Βρετανικής Ποπ Κουλτούρας και μετά, δεν υπάρχει είδος μουσικής που να μην έχουν καταπιαστεί βρετανικές μπάντες μαζί του και να μην το έχουν κατακτήσει. Η Βρετανία, ένας μουσικός πουθενάς, ένας πολιτισμός που μόνο λογοτεχνία είχε αξιολόγη (μεγάλο ποσοστό της οποίας αβάσταχτα ξενέρωτη), από το 60 και πέρα έχει καταφέρει να κάνει τον κόσμο να παραμιλάει.

Γι' αυτό και τους πάω τους μπαγάσηδες, γιατί μας την είπανε εκεί που δεν το περιμέναμε.