Επειδή δεν έχεις ιδέα, Reject, επί του θέματος, μάθε ότι πέρσι ήρθαν οι Heir Apparent και ομολογουμένως ήταν πολύ άσχημο θέαμα. Σε κάποια φάση, εξαιτίας του τραγουδιστή που δεν ήξερε τους στίχους και ούτε τη στόφα είχε να βγάλει κομμάτια του Μπενίτο, άρχισαν να παίζουν το Χέβεν εντ Χελ και κομμάτια που ήδη τα παίξαν (προηγουμένως) και δεν τα σκότωναν. Επειδή το Young Forever π.χ. ήταν απαίσιο. Λίγο ακόμα και θα παίζανε και το Σαράγεβο από Μάτζικ ντε Σπελ. Εάν σου βάζαν τα εισιτήρια και μια γύρα χοιρινά σουβλάκια από το απέναντι αρκετά καλό σουβλατζίδικο και είχες την ευκαιρία να έβλεπες το λάηβ, θα έλεγες «δες τα μαλακισμένα που κάποτε ήταν μπάντα και τώρα βγαίνουν και απαιτούν και αμοιβή» και παρόμοια γλαφυρά.
Η στουντιακή αξία των Warlord συνεπικουρούμενη από την εξαιρετικά βραχύβια εμπειρία τους στο σανίδι (που μόνον καλές εντυπώσεις είχε αφήσει) τους καθιστά μία από τις μεγάλες μπάντες του underground metal. Δεν υπάρχει κανένα νόημα σύγκρισης με μπάντες στρατιώτες όπως οι Motorhead κι οι Saxon. Είναι δεδομένο ότι δεν έχουν την προσφορά τους στον ευρύτερο ήχο. Όμως είναι επίσης δεδομένο ότι όσες συνθέσεις υπέγραψε ο Τσάμης στα 80s αποτελούν μακρινό όνειρο για τους περισσότερους κατοπινούς συνθέτες (του genre). Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες φιλόμουσοι θα πλησιάσουν χωρίς προκαταλήψεις το υλικό του Τσάμη και δεν θα μείνουν ικανοποιημένοι.
Έτσι από περιέργεια οι Οβερντρίβενς αυτού του κόσμου ας μας πουν τι γουστάρουν από κλασικό μέταλ.
Υ.Γ.: Kudos σε Φθόγγον επειδή λέει πολύ σωστά πράγματα. Ειδικά αυτό «ο X βάζει τρία κομμάτια στον Y να ακούσει, και o Υ μέσα σε 10 λεπτά έχει διαμορφωμένη άποψη» έχει καταντήσει χαζομάρα. Προφανώς και επιδόθηκα στο παρελθόν αβέρτα σε αυτό το σπορ της άκοπης κρίσης, αλλά είναι κάτι που πλέον μου προκαλεί απορία (γι' αυτόν που κρίνει επιφανειακά) και λειτουργεί ως ένδειξη ασόβαρου ακροατή.
