Πριν ξαναφάω μπαν να προλάβω να ποστάρω τα κατά τ'άλλα ανέμπνευστα ποιήματα που έγραψα για τον χρηστη Khalkji προφανώς επειδή ο έρωτας είναι τυφλός σαν τη δικαιοσύνη.
Ορεκτικό:
Δωσ' μου το τηλέφωνό του ν'ακούσω τη φωνή του μεστή απ'τα τσιγάρα που καπνίζει να μου γλείφει το τύμπανο
18-3-12 17:39
Κυρίως πιάτο ακόμ' αχώνευτο:
Άφηνες τη ρομφαία του ανεκπλήρωτου έρωτα να σε καταδιώκει,
κι όπως είπες ο έρωτας καραδοκεί,
και τι κρίμ'αλήθεια να μην είμ'εκεί να μου δέσεις τα μάτια με τη διαμπερή σου κραυγή,
καθώς απεγνωσμένα πάσχιζες να βάψεις κατακόκκινα τα βέλη του έρωτα ένα ένα.
Κι αψιδωτά πέπλα σα συντριβάνι παλιών πληγών που αναδεύονται με σταθερή συχνότητα σ'επαναληπτική τροχιά γύρω από τη σφαίρα του θυμικού ορίζοντα,
Μνήμη! Οι ανατριχίλες σου κόρες ρακένδυτες να ζητιανεύουν τη λύτρωση απο'να μούδιασμα.Και μια ευχή.
Άγγιξέ με λίγο μονάχα,
να νιωσω πως ένιωσα τη λαχτάρα,
να παραλύει την οδύνη,
όπως μόνο ένα φιλί μπορεί.
20-3-12 1:16
Ο καπνός σφιχταγκαλιάζει την παρόρμηση σ'έναν ανυπότακτο μελοδραματικό σκοπό.
Μηνίγγια που βουίζουν σαν αδίστακτων βημάτων σφυροκόπημα στη δίνη ενός απύθμενου τανγκο.
Μα είναι γυάλινο το δάπεδο, κι όχι, η μοναξιά δε φοράει ξυλοπάπουτσα,
απλά η ντροπή χλωμιάζει σαν κόρη λυγερόκορμη μες σε καθρέφτη από πηχτό σκοτάδι
-δες πώς μελίρρυτα στάζει στης απόγνωσης τα χείλη!-
κι εγώ, άτονη, ξεφτισμένη ηχώ,
μ'ενα υποτονικό παράπονο που σα μέγγενη μου σφίγγει τον παλμό,
πριν βίαια ξεσπάσει με κομμένη την ανάσα σε καταιγιστικό ουρλιαχτό.
Μα,
ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ;
1-7-12 5:15
Spoiler
"From : menumission
To : Khalkji
Date : 2012-09-20 06:23
Title : 3ο-ν(αϊ)ας
--------------------------------------------------------------------------------
(τροχισμενο το κερας του μονοφθαλμου Πηγασου κι ο θιασος του παραλογου να ιπταται στης φρεναπατης την ταχεια με ξεχαρβαλωμενα χαλιναρια)
Της σιωπης τα μανιασμενα κυματα σε ορμητικα σφαλιστη κυψελιν'υδρία, λογια μελίρρυτα λαξεύουν παροξυσμικά με λαγνα προσδοκία. Μα οχι δεν ειμαι Σειρήνα. Γιατί με φιμωμένα αυτια με βλεπεις να καλω; -εμενα τον ασυρματο φαρο στης ηχως τον βυθο- κι αν θελω να σ'ακουσω; Λιγη βοηθεια παρακαλω.
Η αλαβαστρινη σφαιρα που μεσα της κλεινει το θαλερο σου αγγιγμα, ετη φωτος αλαργα στην ομιχλη κρυμμενα, ψηφιδωτο να γινει σε κυβικο αξονα με χρωματα σπασμενα, να πνιγεται το'να μεσα στ'αλλο, ασφυκτικα ενωμενα. Για να μπορω το βογγητο με πυροκοκκινη σφραγιδα σα γραμμα να βουλωσω, σ'αποσταση αναπνοης με οξυγονο τις λεξεις: "Σ'αγαπώ".
20-9-12 4:53
Το κερασάκι στην τούρτα:
Ευτυχώς πάντως προς το παρόν τουλάχιστον οι στιγμές που απελπίζομαι διαρκούν όσο μια χιονονιφάδα σε μια πινακίδα νέον.
Και πραγματικά δεν ξέρω τι κρατάει ακόμη την ελπίδα να μην τρέξει σαν τηγμένος αμέθυστος απ'αυτό που κάποτε έλαμπε σαν πολύτιμος λίθος,
ζωηρό ρουμπινί απόσταγμα σπάει το φράγμα του χτύπου με ταχύτητα φρενιασμένη αρκούντως,
οινος ευφραίνει καρδίαν σαφώς.
Όχι όχι όχι που να πάρει μου τη δίνει στα νεύρα ο παροξυσμός.
Γιατί ο πόθος ως υποκείμενο κάνει χοή στη γνώση ως α στερητικό χοροπηδώντας στο στήθος εμπύρετα ρυθμικός;
'Αγνωστος.
Ο λόγος.
26-12-12 1:50
