Καταπληκτικό το αποπάνω εξώφυλλο. Αχρείαστο βέβαια να πούμε ότι είναι το μόνο thread του -μουσικού- ER που μπορεί να υπάρξει αυτόνομο και το μόνο που θυμίζει (και ενισχύει imho) τον παλιό καλό εαυτό του. Τότες που τα 7/10 των πραγμάτων που ακούγαμε τα μαθαίναμε απο δω. Κρίμα αυτό αλλά η ζωή είναι αγρίως απίθανη, σύντροφοι. Περισσότερο αγρίως παρά απίθανη, φορές και στιγμές αλλά φτάνει με αυτά.
Ακούγοντας το
αριστουργηματικό μ-Zig - Somerset Avenue Tracks (1992-1995) [planet mu, 2013], που αναφέρει πιο πάνω ο φιλ
ος carheart και που καλό θα ήταν αν θέλει να είναι έντιμος άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία να γράψει για αυτό με λόγια τίμια και σταράτα, έκανα την αναδρομή μου στο επέκεινα του χωροχρονικού συνεχούς. Δηλαδή έβαλα να ξανακούσω τα idm classics που αγαπήσαμε. Αρχικά την πρώτη planet-mu και έπειτα το πρώτο acid house.
Και μετά έκανα μια ψυχανάλυση που την έχω ψανακάνει και καταλήγει πάντα στο ότι -εγώ ασπούμε- είμαι ένας pop τύπος. Και λίγο μονομανής μπορεί. Θαυμάζω τους αγαπητούς ανθρώπους που ακούνε δισκογραφίες ολόκληρες απο το τι καινούριο κυκλοφορεί. Ακολουθώ κι εγώ καμιά φορά όταν «με πιάνει». Είναι ωραίοι οι συλλέκτες, οι πιστοί στρατιώτες της μουσικής που γουστάρουμε. Αλλά τι ωραίο είναι να επιστρέφεις πάντα στο τέλος της μέρας σε μια ζεστή αγκαλιά ενός δίσκου που αγάπησες τόσο πολύ και τον ξέρεις σα τη παλάμη σου που σε αυνανίζει. Να κάνεις παρέες καινούριαι αλλά, οικογένεια ρε παιδί μου. Αυτό.
Ανακάλυψα 3-4 ωραία πραματάκια απο αυτό το ψαχούλεμα 90-00 που έκανα μετά τον μ-ziq που δεν είχα ξανακούσει. Αλλά δε θέλω να γράψω γι' αυτά τώρα. Γιατί 40 φορές έχω ακούσει ΞΑΝΑ το ultravisitor του squarepusher. Και έχω ξανακάνει -σχεδόν- το ίδιο ποστ πριν κάνα 4μηνο. Απόδειξη αυτού που προσπαθώ να πω. Σκέφτηκα ότι μπορεί να γερνάμε αλλά σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλίως αυτό το έκανα απο πάντα. Γιατί αν μια φορά είναι φετιχ η απολαυστική, εξονυχιστική εξερεύνηση στον ωκεανό των μουσικών που δεν ακούσαμε, είναι 100 φορές φετιχ η επιστροφή ξανά και ξανά στους δίσκους που μας γάμησαν.
Ακου αυτό το κεντρικό θέμα του synth, TR-404 δεν έχω ιδέα τι είναι... Είναι πενταβρώμικο. Πραγματικά κακό, για μια παραγωγή του 2004. Χαμένο σε δέκα χιλιάδες τσιτωμένα amen breaks, μπάσα, πιάνα, osc, σε ένα συνονθύλευμα που έχει μέσα την Άρτα και τα Γιάννενα. Δυο άσχημα χωριά. Αλλά όταν ξεκινάει στο 0:40 και λουπάρει και έρχεται και φεύγει μέχρι να σταματήσει αυτός ο πόλεμος στο 5:30 εγώ ξαναμπαίνω στο μουνί της μανούλας μου. Αγάπη νιώθω. Τι άλλο θέλω, τίποτα.
Originally Posted by ikonoklast
Καταπληκτικό το αποπάνω εξώφυλλο. Αχρείαστο βέβαια να πούμε ότι είναι το μόνο thread του -μουσικού- ER που μπορεί να υπάρξει αυτόνομο και το μόνο που θυμίζει (και ενισχύει imho) τον παλιό καλό εαυτό του. Τότες που τα 7/10 των πραγμάτων που ακούγαμε τα μαθαίναμε απο δω. Κρίμα αυτό αλλά η ζωή είναι αγρίως απίθανη, σύντροφοι. Περισσότερο αγρίως παρά απίθανη, φορές και στιγμές αλλά φτάνει με αυτά.
