Πινκαρω με παθος το αποπανω ποστ. Δισκαρα εννοειται το Sleep, εγω απορω με οποιον δεν του δινει την πρεπουσα σημασια. Δεν ξερω αν ειναι το καλυτερο ή οχι, αλλα τελος παντων δεν εχει και μεγαλη σημασια. Εγω απλα να πω οτι δε χρειαζεται να βγαλουμε εδω περα την πανανθρωπινη αντικειμενικη αληθεια για το ποσο ακριβως καλος ειναι ο δισκος και ποσο οχι. Οι περισσοτεροι γραφετε μαζι με ενα σωρο αλλα οτι πλεον δεν ακουτε δισκους τοσο συχνα και πως ακουτε τοση μουσικη ωστε σχεδον τα παντα ειναι αναλωσιμα. Σορρυ, αλλα ο δισκος τοτε δεν ειναι για σας. Ο Κλοκγουορκ καθεται και κανει μια αναλυση του αν ακουει ντορεμιδες ή φασολαδες σε καθε τραγουδι, και τελικα λεει πως ειναι φτωχο συνθετικα, χωρις να εχει γραψει ΤΙΠΟΤΑ για τις συνθεσεις περα απο τις νοτες. Ειναι μια οπτικη κι αυτο, απλα εγω δε μπορω καν να διαβαζω τετοια ποστς, συγγνωμη.
Απο ποτε χρειαζεται ενας δισκος συγκεκριμενες δομες και συγκεκριμενυ πλαισιου ριφφακια για να μας κανει ή οχι? Εγω οταν ακουω το Ξιμπαλμπα παντως ΚΑΥΛΩΝΩ και αν και δε θα ηθελα ποτε να ειμαι αυτος που λεει κατι τετοιο, ετσι ειναι το μεταλ ρε ΦΛΩΡΟΙ, αν κατσουμε να αναλυσουμε καθε ριφφακι και ποσο τοις εκατο ριφφακι ειναι και που το χουμε ξανακουσει, ε ας κατσουμε να ακουσουμε τζαζ. Δε θα κρινω το νεο δισκο των ROTTING FUCKING CHRIST (που εχουν τις λεξεις Σαπισμενος Χριστος ως ονομα γαμω το θεο μου) με τα ιδια κριτηρια που θα κατσω να ακουσω το νεο αλμπουμ απο την ταδε progressive ή την ταδε jazz μπαντα, καθε ειδος εχει τα δικα του. Και ο Δαιμονας ειναι ΚΑΥΛΑ, απο κει και περα, συγκρισεις με προηγουμενα και κουβεντες για μι ρε σι και αλλα τετοια εμενα προσωπικα με αφηνουν αδιαφορο. Οποιος καυλωσε, καυλωσε.
