Έχω ανέβει Πολωνία, Lodz, κυρίως για τη συναυλία των Muse (προχτές), αλλά και για διακοπές, ταξιδάκι, νέος προορισμός κτλ κτλ. Η συναυλία ξεκινάει στις 19.00 ή κάπου εκεί, με ένα support, ενώ οι Μuse βγαίνουν 20.45. Μια μέρα πριν, αποφασίζουμε να κατέβουμε Krakow και να μείνουμε τη νύχτα εκεί. Ξυπνάμε το επόμενο μεσημέρι (την ημέρα της συναυλίας, μην ξεχνιόμαστε) και επισκεπτόμαστε 2-3 αξιοθέατα στο δρόμο μας για το τραίνο. Η ώρα είναι ήδη 14.50 και το τραίνο μας φεύγει 3 και. Είμαι με ένα φιλαράκι και 2 Πολωνές. Πετάγομαι με τη μία κοπέλα (μεταφραστής σχεδόν απαραίτητος, ακόμα και στην πρωτεύουσα) και παίρνω 2 burgers, μια πατάτες από Burger King, όσο το φιλαράκι μου με την άλλη κοπέλα πηγαίνουν να βγάλουν εισιτήρια.
Μόλις παίρνω το φαγητό, η κοπέλα με ειδοποιεί ότι επικοινώνησαν οι άλλοι και έχει τεράστια ουρά και δε θα προλάβουν να βγάλουν εισιτήρια και να πεταχτούμε σε ένα άλλο μέρος μήπως έχουμε καλύτερη τύχη. Σημειώνω εδώ ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι ώρα είναι, δεν έχω ρολόι, το κινητό μου έχει κλείσει από μπαταρία και δεν ξέρω ακριβώς τι ώρα φεύγει το τραίνο μας, ούτε έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί ήμουν σίγουρος ότι οι 2 κοπέλες γνώριζαν όλες τις λεπτομέρειες (η μία θα ερχόταν Lodz μαζί μας, η άλλη μένει μόνιμα Krakow). Πάμε σε εκείνο το άλλο μέρος, λοιπόν και περιμένουμε στη μικρή, ομολογουμένως, ουρά. Μετά από κανά 5λεπτο ανακαλύπτουμε ότι δε δέχονται πιστωτικές κάρτες και φυσικά δεν έχω αρκετά zloty πάνω μου. Ταυτόχρονα προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, να μάθουμε που βρίσκονται και τι κάνουν, αλλά δεν το σηκώνουν. Τσεκάρουμε schedules και βλέπουμε ότι το τραίνο μας φεύγει 15.16. Τσεκάρουμε ώρα, 15.17. Τρέξιμο προς την πλατφόρμα 6, το τραίνο έχει εξαφανιστεί. Οι ηλίθιοι φίλοι μου φυσικά επιβιβάστηκαν και αποφάσισαν να σηκώσουν το τηλέφωνό τους μόνο αφού ήταν ήδη πολύ αργά.
Τρέξιμο για τον σταθμό των λεωφορείων. Το μοναδικό λεωφορείο φτάνει μετά τις 23.00. Δε μας κάνει. Πίσω στα τραίνα. Βρίσκουμε ένα δρομολόγιο, μέσω Warsaw, διπλάσια τιμή γιατί είναι express (και η πιο ακριβή σύνδεση της χώρας απ'ότι έμαθα μετά), το οποίο φτάνει στον σταθμό μου στις 20.56. 10 λεπτά μετά την προγραμματισμένη εμφάνιση των Muse. Ευτυχώς είναι μόνο 5 λεπτά μακρυά περπατώντας και δεν έχω καμία απολύτως εναλλακτική. Επίσης 5 λεπτά ακριβώς είναι ο διαθέσιμος χρόνος που έχω για να κατέβω από το πρώτο τραίνο (φτάνει 18.51) και να ανέβω στο δεύτερο (φεύγει 18.56). Αν το χάσω, απλά μένω εκεί για πάντα.
Η κοπελίτσα, την οποία παρεμπιπτόντως είχα γνωρίσει μόλις την προηγούμενη μέρα, μου αφήνει το κινητό της, γιατί αλλιώς ήμουν απλά χαμένος από χέρι. Υπενθυμίζω ότι σχεδόν κανείς δε μιλάει αγγλικά, οπότε η μόνη μου ελπίδα ήταν η επικοινωνία με τους φίλους μου. Τα πάντα έχουν πάει στραβά. Πολλά νεύρα. Τόση ταλαιπωρία, λεφτά, χρόνος και θα χάσω τη συναυλία. Από τα νεύρα πετάω και το ένα burger. Το άλλο και τις πατάτες τα έφαγα. Ευτυχώς δεν υπήρξαν άλλα απρόοπτα. Είχα κατατοπιστικότατες οδηγίες σε sms από το φιλαράκι και προνόησε ώστε να αφήσει το εισιτήριο με το όνομά μου στα εκδοτήρια. Ωστόσο έχασα 3 τραγούδια :/ Από την άλλη, μπήκα ενώ ξεκινούσε το Panic Station. Μόνο καύλα.
Spoiler
