σωστά τα λέει ο πάρασαητ αλλά θα το επεκτείνω λίγο παραπάνω για να κάνω ένα πόιντ. η επιβολή οποιασδήποτε κατάστασης/άποψης/συμπεριφοράς/ασχολίας μόνο αρνητική μπορεί να αποβεί και όποιος γονιός χαίρεται να επιβάλλει πράγματα στο σπίτι του ας αρχίσει να κάνει προπόνηση για το μέλλον που λέγεται εφηβεία. θα πρέπει ωστόσο να αναλογιστούμε και το εξής. πολλά πράγματα "επιβάλλονται" στα παιδιά μας, όχι επειδή τους ωθήσαμε εκεί ή τους πιέσαμε να κάνουν κάτι αλλά γιατί έτσι συμπεριφερόμαστε στην καθημερινότητα μας. ο γιος μου αντιγράφει και την παραμικρή κουβέντα που θα πούμε εγώ και η μαμά του και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να μας την πετάξει, σκαλίζει την μύτη του αν την σκαλίζω και εγώ, θέλει να κάτσει στον υπολογιστή αν κάθομαι και εγώ, δεν θέλει να παίξει αν με δει να κάθομαι στον καναπέ και να βλέπω τηλεόραση, φωνάζει και είναι νευρικός αν είμαι και εγώ σε παρόμοια κατάσταση και γενικά συμπεριφέρεται σαν καθρέφτης του είναι μας. αυτό που προσπαθώ εγώ προσωπικά λοιπόν να κάνω είναι να κρατάω τις ισορροπίες. φυσικά υπάρχουν πράγματα με τα οποία θα τον προτρέψω να ασχοληθεί όπως παιχνίδι, αθλητισμό και μουσική αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα του τα επιβάλλω, ούτε θα νιώσω να γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω μου αν το παιδί μου δεν θέλει να ασχοληθεί με κάτι από αυτά. έχω αδερφικούς φίλους που το σπίτι τους είναι σαν σύνδεσμος του παοκ, όλη την ημέρα η συζήτηση είναι ο παοκ, το μοναδικό χόμπυ είναι ο παοκ. το οτι με τα χίλια ζόρια και τις ατελείωτες συζητήσεις προσπαθήσαμε να τους πείσουμε να μην ωθούν τα παιδιά τους προς μια ιδεολογία/ομάδα/αντίληψη δεν σημαίνει οτι αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν θα βγούνε παοκτσήδες. το θέμα εδώ είναι μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο πατέρας/μητέρα να μην έχουν το ρόλο του ινστρούκτορα, γιατί το ξαναλέω εφηβεία όλη περάσαμε και ξέρετε πως είναι.
