ημουν στην Αμερικη.θυμαμαι να επικρατει πανδαιμονιο στον σπιτη και τον πατερα μου να ουρλιαζει στο κινητο "ΠΟΥΛΑ ...ΠΟΥΛΑ... ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ...".εβλεπα τη μανα μου να γεμιζει με χρυσαφικα τον κορσε της.την εβλεπα να βαφει με μπλανκο τα χρυσα της δοντια.μετα ηρθε και η σειρα μας.ποτε κλαιγαμε ,ποτε γελουσαμε...γελουσαμε επειδης ο πατερας δεν ειχε παει στη δουλεια.ολη η ομογενεια ειχε αποτρελαθει...θελανε να φυγουν αλλα ο γουναρησ δε ναυλωνε πλεουμενα.για πετουμενα μητε λογος εκεινες τις αποφραδες ημερες.ο,τι μεσολαβησε μεχρι να φτασουμε ελλαδα φανταζει θολο.
στην τηλεοραση λεγανε οτι τα ριξανε αεροπειρατες.ο πατερας μου ελεγε πως εκεινος ο τρελοκαλογερος εφταιγε για ολα.τωρα ξερουμε.