παιδιά(1)
τελευταία σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνουμε, τα όσα θέλουμε αλλάζουν.
ως πότε πια μπύρες σε περίπτερα, ποτάρες σε ταράτσες, φτηνοί έρωτες και μόνιμη απάθεια για το μέλλον;
τελευταία νιώθω πως με έχει πιάσει το πατρικό μου ένστικτο, θα τον ήθελα ένα μπόμπιρα να του μαθαίνω όσα ξέρω,
να τον βλέπω να μεγαλώνει στην αγκαλιά μου, να μεγαλώσει σωστά, να του λένε στα φανάρια τι ωραίες ρώγες έχει
εσείς λοιπόν, το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό; θα θέλατε ένα παιδάκι;
διαβάστε και ένα εξαιρετικό κείμενο που με άγγιξε όσο να ναι: gramma-mias-miteras-gia-ena-paintaki
(αν και γραμμένο από μάνα..)
