Καλύτερες ταινίες του 2011

[ikonoklast]

Ναι, αλλά άσε εμένα που είμαι μια στρυφνή γεροπαράξενη. Το focus είναι ότι άρεσε εξίσου και στον κάλκη και αυτό δίνει φως σε αυτό τον απρόσμενο έρωτα. Νομίζω σας φαντάζομαι ήδη στο Cine Paris, να μυρίζει βασιλικό και αγιόκλιμα καθώς εσύ ταξιδεύεις τα χέρια σου στο φλογισμένο στήθος του, αυτός μαλάσσει με πάθος τα γυμνά μπουτάκια σου. Μετά την προβολή, μια απρόσμενη καλοκαιρινή μπόρα, δε σας ενοχλεί. Μεσάνυχτα στην Αθήνα. Περπατάτε αγκαλιασμένοι μέσα στη βροχή στα σοκάκια της Πλάκας, μια καμπάνα χτυπά, ένα περίεργο παλιακό ταξί σταματά μπροστά σας, μπαίνετε μέσα για να σας πάει στον προορισμό σας... Μια άλλη εποχή!

[menumission]

κριμα που δεν ειναι κανεις απ'τους δυο μας "δευτεροετής αρχιτέκτονας/ισσα" κι αυτοαναιρεισαι. το cine paris θερινο ειναι;

[Dythor]

Midnight in Paris:[/B] Εξαιρετικό. Ειδικά για ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει ποτέ Χέμινγουει ή Φιτζέραλντ, γνωρίζουν τον Τ.Σ. Ελιοτ απο σχολικά βιβλία, δεν έχουν δει ποτέ άλλο πίνακα του Πικάσο εκτός της Γκερνίκα, αγνοούν τον Μπουνιουελ, αντιλαμβάνονται τον Νταλί και τους σουρεαλιστές σα τύπους που γούσταραν τους ρινόκερους, δεν έχουν πάει στο παρίσι (αλλά θα ήταν υπέροχο!!), τους αρέσει να περπατάνε στη βροχή (γιατί είναι ΤΙ ρομαντικό!) και εδώ που τα λέμε δεν έχουν δει κάποια από τις υπόλοιπες 15 απόπειρες ενός -πολύ- γερασμένου Woody Allen να στήσουν τον ίδιο gimmick ατσούμπαλο/γοητευτικό ρόλο του εαυτού τους, της ωφελιμίστριας ψιλο-υστερικής γυναίκας του, του συντηρητικού πεθερού, του ρομαντικού ανταγωνιστικού έρωτα (εδώ μέτρησα δύο, ή τρείς στο ίδιο σκηνικό με απροσδιόριστο focus και ψιλοαδιάφορα σεναριακά ευρήματα. Ο ορισμός της «ψευτοκουλτούρας». Πολύ καλή για να ρίξετε δευτεροετό αρχιτέκτονα/ισα σε θερινό σινεμαδάκι.

1/5

Πεθαίνω, ισχύουν όλα.

[metamelia3]

νταηθορ οποτε μπορεσεις θελω τα papers σου για το εργο των χεμινγουεη, φιτζεραλντ και τ.ς. ελιοτ, την υπερρινοκερικη οπτικη για τον σουρρεαλισμο και εναν χαρτη του παρισιου απο μνημης πλζκθνξ, δεν βιαζομαι.

λοιπον, ειστε επιπεδοι. ναι, προφανως και ειναι ψευτοκουλτουρα το μεσανυχτα στο παρισι, προφανως και ειναι απλα εικονολατρεια και προφανως μαρκεταρεται για να ριξεις δευτεροετο αρχιτεκτονισσα (που ειναι ο απωτερος σκοπος - να σημειωθει οτι το μπραζιλ εδω θα μεινει κλασσικη αξια). εμενα μου αρεσε αυτη η ταινια ομως γι' αυτο ακριβως που ηταν: φετιχισμος. ηταν ταινια για geeks ρε παιδι μου, απλα την θεση του gene roddenberry και των grant naylor εχουν ολες οι φιγουρες αυτης της παριζιανικης θολοκουλτουρε φαντασιωσης. αυτο ζητας να απολαυσεις, μυθολογια του κωλου, οχι κινηματογραφικη/σεναριακη αρτιοτητα, αυτη ειναι πασσέ.

εντιτ: επισης, ελεος, ποιος ειδε ποτε τον γουντι αλλεν ως σοβαρο σινεμα; το απολαυστικο ηταν παντα πως ηταν κατι ποιοτικο, φετιχιστικο και αναλαφρο.

[ikonoklast]

Δε μπορώ να δω πώς ακριβώς μια ταινία σα το Midnight in Paris είναι ταινία για geeks. Είναι ταυτόχρονα πρόχειρη, επιφανειακή και χαζορομαντική. Υπάρχει κάτι πιο anti-geek από αυτά τα τρία;

Ούτε φαν του είμαι, ούτε ξέρω τι σημαίνει σοβαρό σινεμά αλλά μην υπερβάλλουμε, άλλος κινηματογράφος του What's Up, Tiger Lily και του Bananas κι άλλος του Vicky Cristina Barcelona και του Whatever Works και του Midnight in Paris.

[menumission]

βλεπε love and death μιας και πιασαμε τη λογοτεχνια

[metamelia3]

ελα δω ρε μαλακα να το πεις αυτο

[menumission]

ενταξει μωρε τωρα γουστα ειν'αυτα

[Dythor]

Ήταν -πάντα εδώ που τα λέμε, απλά όλο και περισσότερο μέσα στα χρόνια- κάτι υπνωτιστικό, φτηνό και μεταπασόκικο και το χειρότερο, με επιφάσεις χιλίων-δυο άλλων πραγμάτων. Το μοναδικό δε αξιόλογο στοιχείο στις ταινίες του της τελευταίας δεκαετίας είναι η φωτογραφία σε Match Point και VCB.

Και φυσικά δεν χρειάζεται να ξέρεις οτιδήποτε από ζωγραφική για να ψυλλιάζεσαι ότι ο Νταλί και οι άλλοι εκεί μέσα δεν ήταν απλά πέντε καραγκιόζαροι που γούσταραν τους ρινόκερους, όπως ακριβώς παρουσιάζονταν δηλαδή, με έναν αέρα "σχολιασμού στην ψευτοκουλτούρα". Εδώ είναι και το μοναδικό σημείο που διαφωνώ με τον ikonoklast, καθόλου ψευτοκουλτούρα δεν ήταν, ίσα-ίσα κατασκευάστηκε και πουλήθηκε ως τέτοιος, ως ισχυρός μέσα στην "ανάλαφρη σοφία του" πολιορκητικός κριός ενάντια στο φρούριο της ψευτοκουλτούρας, ως ένα ρούμπωμα στα φλωράκια που γουστάρουν γάλλους σουρρεαλιστές του μεσοπολέμου.

Ξερνάω μαμά.

[nothingman]

δηλαδή ρε πούστη μου, ρίχνω το πινκ νωρίτερα γιατί όντως ισχύουν όλα για το Midnight in Paris και δύο μετρημένα λεπτά αργότερα καταλήγω στο ποστ που αποδομούμε συνολικά τον Άλλεν ως κάτι φτηνό και μεταπασόκικο. δε με βοηθάς ρε Ντάιθορ αγόρι μου.

τέλος πάντων, τώρα διάβασα το θρεντ, στηρίζω καιγώ Tinker Tailor και Τυρναβόσαυρο. θέλετε να μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς ταμπού για το Drive; τι πραγματικά σας άρεσε για παράδειγμα γιατί ψάχνω ψάχνω και δε βρίσκω πράμα αξιόλογο βρε παιδιά.

[KoiliaSamprela]

δηλαδή ρε πούστη μου, ρίχνω το πινκ νωρίτερα γιατί όντως ισχύουν όλα για το Midnight in Paris και δύο μετρημένα λεπτά αργότερα καταλήγω στο ποστ που αποδομούμε συνολικά τον Άλλεν ως κάτι φτηνό και μεταπασόκικο. δε με βοηθάς ρε Ντάιθορ αγόρι μου.

τέλος πάντων, τώρα διάβασα το θρεντ, στηρίζω καιγώ Tinker Tailor και Τυρναβόσαυρο. θέλετε να μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς ταμπού για το Drive; τι πραγματικά σας άρεσε για παράδειγμα γιατί ψάχνω ψάχνω και δε βρίσκω πράμα αξιόλογο βρε παιδιά.

[Drumsick]

Αυτο το Le Havre εμένα μου φάνηκε κάπως αργό και δεν τρελάθηκα. Πολύ σινεφίλ για τα γούστα μου βασικά. Πανέμορφα σκηνικά και χρώματα ωστόσο.

[geologiko_karoto]

εκτός από Ραιαν (παντρεύομαι) παίζει και ο Γουόλτερ Γουάιτ
επίσης ο σκηνοθέτας συμβουλεύτηκε τον Γκασπάρ Νοέ για τις σκηνές της ΒΙΑΣ - και είχε γαμάτη βία ωςεκτουτου
μετά ειχε ωραία μουσική και ωραία σκηνοθεσία και ατμοσφαιράρα

[Kelldorain]

θέλετε να μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς ταμπού για το Drive; τι πραγματικά σας άρεσε για παράδειγμα γιατί ψάχνω ψάχνω και δε βρίσκω πράμα αξιόλογο βρε παιδιά.

Προσωπικά μου θύμισε πάρα πολύ τις ταινίες του Melville (ειδικά το Le Samourai, μέχρι και remake με την -πολύ- ευρεία έννοια της λέξης θα μπορούσε να το πει κάποιος). Πέρα από την αποδόμηση των πρωταγωνιστών τέτοιων παρόμοιων ταινίων που τους παρουσιάζει εντελώς σαν παιδιά (οι διάλογοι, η δουλειά του, οι εκρήξεις θυμού, ακόμα και η ζακέτα σπάιντερμαν), όλο αυτό το μείγμα νεο-νουάρ/γούεστερν του βγαίνει και στυλιστικά, από τα χρώματα μέχρι το ρυθμό που εναλλάσεται πανεύκολα μεταξύ ήρεμων στιγμών και σκηνών σαν το ασανσέρ.

Γενικά (κάτι που νομίζω φαίνεται επίσης και στο Valhalla Rising) το κύριο θέμα του Refn είναι το πως οι επιλογές του καθενός τον επηρεάζουν και επηρεάζουν και τα κοντινά του άτομα. Γι' αυτό και κάτι τέτοιο ταιριάζει σε ""αστυνομικές"" ταινίες αφού εκεί οι συνέπειες τους φαίνονται πιο άμεσα και πιο έντονα/βίαια. Ο Wong Kar Wai στις περισσότερες ταινίες του (τον αναφέρω γιατί αν υπάρχει μια άλλη ταινία που μου έφερε στο μυαλό το Drive πέραν αυτών του Melville, είναι το Days of Being Wild) αυτό που κάνει είναι να παρουσιάσει την αίσθηση του να ζεις στον 20ο αιώνα χρησιμοποιώντας προσεγμένες εικόνες για να δείξει τα συναισθήματα αντί διαλόγου και την όλη εμπειριά της απομόνωσης/οργής/οικειότητας με κάτι που δεν φτάνεται. Ο Refn κάνει νομίζω το ίδιο αλλά παρουσιάζει την αίσθηση του να παίρνεις σημαντικές αποφάσεις που σου αλλάζουν τη ζωή ή να τις παίρνουν άλλοι για λογαριασμό σου. Γι' αυτό και το Drive εχει σχετικά απλή υπόθεση και εστιάζει κυρίως στα σημεία που ο κάθε χαρακτήρας πρέπει να αποφασίσει κάτι (και μάλιστα δεν τους δείχνει να αλλάζουν γνώμη, συνήθως ζουν ή πεθαίνουν με ό,τι αποφασίσουν).

Σίγουρα έχει μειονεκτήματα, απ' τη φύση του μιμείται υπερβολικά, λόγω του στόρυ δεν καταφέρνει να αποφύγει ορισμένες κλασσικά χολυγουντιανά πράγματα αλλά χίλιες φορές όλες οι mainstream ταινίες να φτιάχνονταν από σκηνοθέτες σαν τον Refn που ό,τι έχουν το βγάζουν στην οθόνη παρά από καραγκιόζηδες τύπου Κάμερον.

Επίσης μιας και το θρεντ είναι για το '11 να ξαναπώ για το Once Upon A Time In Anatolia, μπορεί να κουράζει σε σημεία (και λόγω διάρκειας) αλλά η σκηνοθεσία είναι απίστευτη.


εδιτ: για το Midnight κάπου στη μέση είμαι, συμφωνώ με τα περισσότερα που λέει ο Ikonoklast (αν και η μόνη πραγματικά άστοχη αναφορά νομίζω ήταν αυτή για το Exterminating Angel, στις υπόλοιπες καααπως κατάφερε να το παρουσιάσει με χιούμορ) αλλά παράλληλα νομίζω είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο Άλλεν στη 10ετία μαζί με το Match Point (καμία απ' της 2 δεν μπαίνει σε ένα τοπ10 του βέβαια). Επίσης το To Rome With Love είναι πολύ χειρότερο =Ρ

[Πόσο κάνει 10 συν 7]

kelldorain νομίζω το φούσκωσες λίγο το Drive, θα συμφωνήσω όμως για Once Upon A Time In Anatolia.
Πινκ επίσης για το avatar σου (να τα λέμε αυτά)

Εdit (true story): Θυμήθηκα τώρα που λέτε για τον οδηγό "πως να "ρίξετε" αρχιτέκτονες/ισσες με το Midnight in Paris" ότι κάποτε είχα προσπαθήσει να ρίξω γκόμενα με το Λευκή κορδέλα μέχρις ότου να καταλάβω ότι το θύμα ήταν φανατική τηλεθεάτρια Χριστίνας Λαμπίρη.