Le Havre: Υπέροχο. Και ανεξαρτήτως σεναρίου, ευαισθησίας, ερμηνειών, ατμόσφαιρας, μηνύματος, σύνδεσης με boheme που είναι μεγάλη αγάπη και καουρισμακισμού, πόσο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΧΡΩΜΑ και κινηματογράφηση. Το είδα στο bluray της criterion και χαζοχαιρόμουν μόνος μου.
4.5/5
Midnight in Paris: Εξαιρετικό. Ειδικά για ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει ποτέ Χέμινγουει ή Φιτζέραλντ, γνωρίζουν τον Τ.Σ. Ελιοτ απο σχολικά βιβλία, δεν έχουν δει ποτέ άλλο πίνακα του Πικάσο εκτός της Γκερνίκα, αγνοούν τον Μπουνιουελ, αντιλαμβάνονται τον Νταλί και τους σουρεαλιστές σα τύπους που γούσταραν τους ρινόκερους, δεν έχουν πάει στο παρίσι (αλλά θα ήταν υπέροχο!!), τους αρέσει να περπατάνε στη βροχή (γιατί είναι ΤΙ ρομαντικό!) και εδώ που τα λέμε δεν έχουν δει κάποια από τις υπόλοιπες 15 απόπειρες ενός -πολύ- γερασμένου Woody Allen να στήσουν τον ίδιο gimmick ατσούμπαλο/γοητευτικό ρόλο του εαυτού τους, της ωφελιμίστριας ψιλο-υστερικής γυναίκας του, του συντηρητικού πεθερού, του ρομαντικού ανταγωνιστικού έρωτα (εδώ μέτρησα δύο, ή τρείς;) στο ίδιο σκηνικό με απροσδιόριστο focus και ψιλοαδιάφορα σεναριακά ευρήματα. Ο ορισμός της «ψευτοκουλτούρας». Πολύ καλή για να ρίξετε δευτεροετό αρχιτέκτονα/ισα σε θερινό σινεμαδάκι.
1/5
