Ο κύριος σύνδεσμος του αναρχισμού και του objectivism είναι για μένα από-κάτω-από-την-ιδεολογία. Και τα δυο ξεκινούν απο μια θέση βαθύτατης καχυποψίας για τον Άλλο. Μπορεί να μην είναι ιδεολογικοποιημένη (Για τους αναρχικούς ειδικά) και μπορεί μάλιστα να έχουν και ρητορικά εργαλεία που φαινομενικά υπολογίζουν αυτήν την κοινωνική δυναμική (Εμείς/Άλλοι) και το παίζουν ότι "εκτιμούν όλον τον κόσμο αλλά...", αλλά από ό,τι έχω δει εγώ είναι πολύ ξεκάθαρο ότι οι δυνάμεις που ωθούν κόσμο στον αναρχικό χώρο είναι εξ' αρχής (στην εφηβεία, δηλαδή) αντικοινωνικές.
Αυτές οι αντικοινωνικές τάσεις δεν είναι κακές ούτε περίεργες. Τις έχω και εγώ, είναι θέμα τύχης ότι δεν είμαι αναρχικός αλλά ρομαντικός (κάτι ακόμα πιο κοινωνικά ανάπηρο τουλάχιστον οι αναρχικοί οργανώνονται λιγουλάκι ενώ εγώ γράφω ποιήματα). Δεν τρομάζουν κανέναν, αλλά να μην κάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Οι Ραντιστες/objectivists είναι όμως τρομακτικοί. Σε μια ριζοσπαστικοποίηση του εργαλείου 'Εγώ/Άλλος' που συνήθως εφαρμόζεται σε βολικά αντίθετες κοινωνικές ομάδες εδω εξαπλώνεται σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν είναι ο Ακριβώς Εγώ. Φιλοσοφικά είναι κάτι σαν χαζός Νιτσε αν ήταν σολιψιστής, δηλαδή η πιο ασφαλής-και-βαρετή φιλοσοφία που υπάρχει. Ο objectivist είναι το τέλειο λογικό άκρο ιδεολογημάτων περί αυτοδιάθεσης και συρρίκνωσης κράτους. Με αυτό δεν εννοώ οτι είναι 'καλό' άκρο, ή εφαρμόσιμο, αλλά οτι είναι το λογικό άκρο. Και σαν κάθε άκρο από κάτω εξυπηρετεί πράγματα θυμικά και όχι λογικά. Όλοι οι τέτοιοι που έχω πετύχει στα ιντερνετς φαίνονται σαν να έχουν ελαφρύ αυτισμό, asperger's syndrome ή κάτι.
Πρέπει να εξετάζουμε την ιδεολογία του κάθε ομιλητή από την ψυχική του ευρυθμία, αν ζει μια ζωή που κάνει τον ίδιο ευτυχισμένο και πλήρη και τέτοια; Δεν ξέρω. Αλλά όταν μιλάνε ρομποτ εγώ έναν παχύ αστερίσκο τον κοτσάρω.
