To Revival.

[overdriven]

Εχω χαρακτηριστικο κενο γνωσεων για να παρω θεση επι της κεντρικης ιδεας του νηματος. Παρ'ολα αυτα θα παραθεσω μια διαπιστωση σχετικα με την πτωση της ποιοτητας που παρατηρειται στην εποχη του κιουμπεηζ που λεει ο φιλος ανωθεν...

Νομιζω λοιπον οτι η ευκολια του κιουμπεηζ που συνισταται στο οτι "ανοιγω το pc και με μια κιθαρα στα χερια φτιαχνω ολοκληρο αλμπουμ και βαζω καποιον να το τραγουδησει" ε ολη αυτη η φαση εχει καταργησει/μειωσει τη λογικη του "ελα να τζαμαρουμε κι οτι βγει". Ετσι ομως δεν μπορει να γινει προοδος με αποτελεσμα να υπαρχει σημερα πολλη μουσικη αλλα σε μεγαλο ποσοστο να ειναι "του ποδαριου".

Εμενα με προβληματιζει αλλο πραγμα... Το γεγονος οτι στην εποχη του μπ3 δεν ακουει κανεις μουσικη παρα ελαχιστος κοσμος. 50 δευτερα απο καθε κομματι και βουρ για το επομενο. Εξαλλου ολες οι δισκογραφιες του κοσμου ειναι στο γιουτιουμπ.

Τεσπα, δεν απαντω στο θεμα δεν το αγγιζω καν, αλλα ολη αυτη η επιδραση της τεχνολογιας στη μουσικη μπορει να διευκολυνε εμας τους κατσαπλιαδες να τη δουμε μουσικοι αλλα τελικα μαλλον κακο κανει.

Συνεχιστε

[Wicked Skull]

Ημουν ψιλο μπεμπε στα 90's αλλά μόνο εμένα μου φαίνεται ότι τη σήμερον ήμερα βγαίνει άπειρη μουσική? Τουλάχιστον στις φάσεις οπου ψάχνομαι ειλικρινά δε προλαβαίνω τις μπάντες που ξεπετιόνται (οι οποίες κατά το πλείστον ροκάρουν γαμώ) [οφτοπι]

[00i00]

η ''καινοτομια'' δεν ηταν ποτε το καυσιμο για την δημιουργια μιας ροκ μπαντας...ας εχουμε αυτο στο μυαλο μας ε?

το πρωτο revival οπως το θετει ο ικονοκλαστς εγινε στα 80ς (βασικα στα 70ς, βλεπε DMZ), παρολαυτα δεν ειχε ουδεμια σκεσις με τους γκιοζηδες απο σουηδια μερια και εξηγιομε....
στην συγκεκριμενη φασις υπηρχε ΣΥΝΕΧΕΙΑ (βλεπε γενικα πανκ ροκ), υπηρχε ζυμωσις (βλεπε Paisley Underground με τις αναφορες σε λιγοτερο punk-δελεια)...αυτο το οποιο εχει ενδιαφερων στην συγκεκριμενη φασις ειναι η ποιοτις αναλογικα με την ποσοτις, ακομα και τωρα τα αρρωστακια ανακαλυπτουν 7'' που κοβουν ανασες και ποδαρια
και το αστειο ειναι οτι μαζι με αυτους χανουν την ανασα τους και οι πιουριστες παλαιμαχοι μαλλιαδες...αυτο κατι λεει

απο κει και περα μπορουμε να πουμε πολλα για παρα πολλα
το ''παραδειγμα'' των Kyuss & Monster Magnet ειναι απλα το ξεγυμνωμα του ΒΛΑΞ ''δημοσιογραφισκου''
για τους πρωτους ειναι λιγο αστειο να ασχολειθουμε καθος ειναι ''ΠΑΣΟΚ-ικη'' μπαντα ακα τετελεσμενο δογμα...φυσικα ο ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΣ νεοχασικλας εμεινε στο Sabbath/Hawkwind διπτυχο...οικτος
για τους δευτερους εχει πλακα να πουμε οτι το Look To Your Orb For The Warning ΑΝ και ειναι στην ουσια το Children Of The Sun ΔΕΝ ενοχλει καθολου...τουναντιον το με το ζορι garage του Dead Christmas το κανει
εντελως ενημερωτικα και οι δυο μπαντες το μονο κοινο που ειχαν με το Frisco στα 60ς ηταν το μαλλι...γενικα πανκς ηταν

αυτο το οποιο ενοχλει (τουλαχιστον εμενα) στην περιπτωσις των σουηδων ειναι οτι....
οι τυποι φοραν τα ρουχα που ειδαν σε καποιο περιοδικο...ρουχα που φορεσε η εκαστοτε μπαντα για μια φωτογραφησις και αυτοι μαλλον τα φοραν και οταν πανε για τσιγαρα
δευτερον οι τυποι δεν εχουν ΚΑΝΕΑΝΑ 60ς στοιχειο...απλα κοπιαρουν το δευτερο σπιριτουλα μπεγγαρς (τουτεστην Περπλ)
τριτον οι τυποι αναθεμα αν εχουν ακουσει ΕΝΑ αλμπουμ απο Dead

φυσικα το ζητουμενο ειναι η μουσικη (φανταζομαι)
αλλα που χωρος για μουσικη σε μια ντουλαπα γεματη αξεσουαρς?

[sfinotouvlaki]

Υποθέτω πως στις περιπτώσεις μιμητισμού η ασφάλεια είναι αυτό που επιδιώκεται. Παίρνω ως δεδομένο πως αν θες να δημιουργήσεις κάτι προσωπικό (όχι απαραίτητα κάτι πρωτότυπο ή πρωτοποριακό) πρέπει να υπάρξει μια αναζήτηση. Η οποία ίσως καταλήξει κάπου ίσως και όχι. Η οποία συνήθως απαιτεί χρόνο, κόπο και δημιουργεί αβεβαιότητα αφού δεν ξέρεις τι είναι αυτό στο οποίο στηρίζεσαι, αυτό με το οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος κ.λπ. Ο συνήθης τρόπος για να αποφευχθεί μια τέτοια διαδικασία είναι ο μιμητισμός, ο οποίος σε βοηθάει να φτάσεις σε κάποιο αποτέλεσμα χωρίς να μπεις καν στη διαδικασία μέσω της οποίας θα μπορούσε να έχει παραχθεί το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Οικειοποίησε κάτι ήδη εδραιωμένο στο οποίο είχαν καταλήξει άλλοι πριν από σένα, μπαίνοντας ωστόσο σε διαδικασία αναζήτησης. Χωρίς ιδιαίτερο κόπο δηλαδή έχεις κάτι ήδη σχηματοποιημένο (τη στιγμή μάλιστα που η δική σου αναζήτηση μπορεί κάλλιστα, σε πρώτη ανάλυση, να μην είχε αποδώσει τίποτα ουσιώδες), ενώ και η έκθεσή σου προς τα έξω είναι σαφώς πιο ελεγχόμενη, αφού γνωρίζεις εκ των προτέρων τι είδους αντιμετώπιση είχε λάβει αυτό που ιδιοποιείσαι.

[Leech]

Δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα ποστς του θρεντ γιατί χαώθηκε νωρίς, πράγμα αναμενόμενο, μιας και το φαινόμενο που εξετάζουμε δεν αφορά κάτι με αυστηρά κοινά χαρακτηριστικά, κάθε ένα από αυτά τα "ρετρό" υποκινήματα (και δεν είναι μόνο αυτά που αναφέρει ο ικόνοκλαστ, βάλε και τους νεο-posers π.χ. που είναι ακόμα πιο κραυγαλέα περίπτωση), έχει τις ιδιαιτερότητές του και δεν τσουβαλιάζεται εύκολα το πράμα για να εξεταστεί.

Well, η έννοια του ρετρό υπήρχε από πάντα, μιας και είναι εξ ορισμού ευκολότερο για ένα δημιουργό να αντιγράψει μια πετυχημένη συνταγή, παρά να φτιάξει τη δικιά του. Όταν μάλιστα μπάινει και στη μέση ο παράγοντας "πόσο γρήγορα κατανοώ/αφουγκράζομαι κάτι νέο", το παιχνίδι είναι χαμένο, οι "ρετρό" καλλιτέχναι είναι πάντοτε περισσότεροι από τους πρωτοπόρους, απλά οι τελευταίοι είναι αυτοί που μένουν στην ιστορία.

"Και τότε τι έγινε στα 00ς και πήξαμε στους ρετρολάγνους, μικρούς και μεγάλους;" θα πει κανείς, και για μένα η απάντηση έχει δύο σκέλη.
α) Τα 90ς ήταν μια δεκαετία που η μουσική (τουλάχιστον αυτό που κατανοούμε ως "δυτική ποπ μουσική") άναψε φλας, βγήκε στην αριστερή και τελίκιασε. Όσοι τα ζήσατε, θυμηθείτε πόσο παρωχημένοι θεωρούνταν οι δεινόσαυροι των 80ς και πόσα ανανεωτικά κινήματα έφτασαν μέχρι το mainstream. Στα 00ς ακολούθησε -φυσιολογικά- η αντίδραση.
β) Στην κρισιμότερη δεκαετία της ύπαρξής της, η μουσική βιομηχανία (με ένστικτο αυτοσυντήρησης) έπαιξε την επιβίωσή της στο σίγουρο χαρτί της δοκιμασμένης συνταγής. Δε λέω ντε και καλά ότι "αι εταιρείαι μας ψεκάζουνε και μας φορτώσαν τους Καβίνσκυδες", απλά όταν αγοράζουν ελάχιστοι, οι έμπορας δε ρισκάρει και προτιμάει να διαθέσει κάτι σίγουρο.

Δεν παίρνω θέση υπέρ ή κατά, και γω κρυφοφανερογουστάρω κάμποσα ρετρό πράματα αν και ψιλογελάω με τις ενδυματολογικές τους επιλογές, αλλά πιστεύω πως κάπου στο τέλος η φάση θα ξαναπάρει μπρος, δεν μπορεί να ανακυκλώνεται εσαεί σε ένα αιώνιο ρετρό. Δεν έχω εικόνα βέβαια από τα ρετρό κινήματα του 80 που είπε πριν ο μινμίν (τι απέγιναν, αν άφησαν κάποιο στίγμα, κάποια κληρονομιά), για να κάνουμε μια συγκριτική πρόβλεψη, anyway θα δείξει.

[00i00]

Δεν έχω εικόνα βέβαια από τα ρετρό κινήματα του 80 που είπε πριν ο μινμίν (τι απέγιναν, αν άφησαν κάποιο στίγμα, κάποια κληρονομιά), για να κάνουμε μια συγκριτική πρόβλεψη, anyway θα δείξει.

αφησαν...οι Fuzztones, Lyres, Miracle Workers, Chesterfield Kings, Gravedigger V etc δεν φοραγαν απλα λαχουρια και παιζαν με Ovation κιθαρες, γκουρουδες ηταν...καναν μελετη
ολα αυτα δεν χανοντε

[Reject]

Και για εμένα, το μόνο Revival ήταν στα 80ς, ήταν το garage.
Όλα τα άλλα ήταν rehash.

[Helm]

Οι περισσότεροι μουσικοί έγιναν μουσικοί επειδή ήθελαν να είναι μέσα στις μπάντες που τους ενέπνευσαν. Λόγω κυρίως ανικανότητας, οι περισσότεροι τείνουν να μοιάζουν με όχι τις μπάντες που γουστάρουν ακριβώς, αλλα την γενική κατηγορία που αυτές ανήκουν, συν ίσως τον παράγοντα χ της ιδιοσυγκρασίας τους. Όταν λέμε μια 'μεταλ μπάντα με ριφς σαν αιρον μειντεν', δηλαδή, αφήνει να εννοηθεί '... αλλά χωρίς συνθέσεις μειντεν, χωρίς ντικινσον-φωνάρα, χωρίς μπασαδούρα στον κώλο'. Μερικές από αυτές τις μπάντες μεταλλάσσονται στον εαυτό τους αργότερα αν τους το επιτρέψουν. Οι Voivod κάποτε ήθελαν να είναι οι Slayer.


Αυτό που ζήσαμε στα 00ς ηταν μπάντες που σταδιακά τα πήγαν ένα βήμα πιο κοντά και κατάφεραν να γίνουν ακριβώς κόπιες. Αλλά ούτε καν, καλλίτεροι από τα αυθεντικά. Πιο κομπρεσσαρισμενος ήχος, πιο καλοί φακοί στις φωτογραφίες, πιο καλοί παίχτες, νεώτεροι και καυλώτεροι. Οι Μειντεν όπως τους θυμάστε ή τους είδατε στο γιουτιουμπ, όχι όπως είναι. Οι Μειντεν σαν σύμβολο.


Για αρκετούς λογους στην σύγχρονη εποχή είναι πιο εύκολο να κοπιάρεις και κυρίως πιο φτηνό. Μπορώ να γράψω έναν δίσκο σαν-σαμπαθ στο πισι μου με 0 ευρώ και τουτοριαλς. Αφήνω τους τεχνολογικούς λόγους στο πλάι όμως και τοποθετώ στο θρεντ τον ουσιαστικότερο λόγο που η κόπια είναι ψυχοδυναμικά απαραίτητη: ζουμε σε μια εποχή οπου σε πρώτο επίπεδο τα πάντα φαίνονται Ονομασμένα και ξεκάθαρα, το τι ειναι τι. Δεν υπάρχουν ανακαλύψεις πια. Εσύ παίζεις σαικομπιλι. Εσύ επικό ατσάλι. Εσύ στονερ ροκ. Το ότι με το που λέμε 'στονερ ροκ' μας έρχεται ενας αρχέτυπος στο μυαλό το κάνει πολύ εύκολο να το αναπαράγουμε. Επειδή υπάρχει το αρχέτυπο ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να το αναπαράγουμε. Έτσι ειναι επίσης πολύ ασφαλές ρίσκο η παραγωγή του προϊόντος, με έτοιμο κοινό που ήδη του αρέσει το στονερ ροκ αλλά θέλει να το ακούσει από την γενιά του που το 'κρατάει φρέσκο'.

Απο κάτω απο την επιφάνεια κοχλάζει η εσωτερική βεβαιότητα οτι τίποτε απο αυτά τα Ονομασμένα και ξεκάθαρα πράγματα δεν βγάζει νόημα και οτι αμα τα τσιγκλισουμε πολυ καταρρέουν, ότι χάνουμε τον χρόνο μας με το 99% της κουλτούρας-ντοπας, ότι η διασκέδαση είναι φαύλος στόχος κτλ οποτε ρηχά-ρηχά και με ασφάλεια η προσομοίωση μη χαλάσει το γλυκό.

Όσο περισσότερος ο τρόμος (και είναι μεγάλος) του να καταρρεύσει ο Ονομαζόμενος κόσμος, τόσο πιο προσεκτική η προσομοίωση της ασφαλής φόρμας. Ζούμε στην εποχή που τα πράγματα απειλούν οτι είναι τόσο θολά... η απάντηση του μέσου καλλιτέχνη δίχως όραμα δεν είναι να εφεύρει καθαρό νόημα και να το επιβάλει τυραννικά (όπως οφείλει) αλλά να προσποιηθεί με Εξαιρετική Ικανότητα ότι οι παλιές απαντήσεις αντηχούν ακόμα καλλίτερες με σούπερ παραγωγή και παίξιμο.

[phthoggon]

Να προσθέσω κιεγώ άλλη μια περίπτωση που είχε γίνει αυτό στη μουσική, στις αρχές του 20ου αιώνα, με το νεοκλασσικισμό. Ούτε ο στραβίσκυ έμεινε αλώβητος!
Σήμερα αυτό το κίνημα τείνει να θεωρείται ώς αντιδραση απέναντι στην πύρινη αβανγκαρ λαίλαπα που βίωνε τοτε η μουσική μέσω άλλων κινημάτων-συνθετών. Σε άλλες τέχνες, κάποιοι μάλιστα κρίνουν και τον κλασσικισμό των τελών του 18ου αιώνα-αρχών του 19ου ώς αντίδραση στο καινούριο του ρομαντισμού.
Ίσως κάποιος να έκρινε τέτοια φαινόμενα ως εξής: σε εποχές μεγάλων αναταραχών και ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΥ του στατους κβο, κάποιοι θέλουν να επιστρέψουν στις παλιές_καλές_εποχές, να διατηρήσουν το πράμα ώς έχει και να κοτ-κοτ-κοτ απέναντι στο καινούριο, που ως φάντασμα επισκιάζει ολάκερη την ευρώπη.
Κάτι τέτοιο δεν ήθελες να ακούσεις??

Δεν είναι το οτιδήποτε "καινούργιο" αυτονόητα επιθυμητό, ούτε κάτι παλιό "παλιώνει" τόσο εύκολα. Εξαρτάται τι είναι όλα αυτά, μπλέ πράσινα κόκκινα? Το παράδειγμα με τον νεοκλασικισμό με βοηθάει να το διαπιστώσω, σε αντίθεση με το όλο 70'ς πράγμα το οποίο το έβλεπα πάντοτε χλευαστικά (μάλλον έχει να κάνει με ότι ουσιαστικά ποτέ δε με ενδιέφεραν τα 70'ς). Η αλήθεια είναι ότι κανένας ποτέ δεν ξεκινάει με tabula rasa αλλά θέτει έστω ελάχιστες αρχές, οι οποίες έχουν να κάνουν απόλυτα με τέχνη που έχει αφομοιώσει και τον έχει επηρεάσει. Οι αρχές αυτές είναι αισθητικές, ακόμα και ιδεολογικές. Η γοητεία του καινούργιου δεν αρκεί από μόνη της, το καινούργιο έχει έναν χαρακτήρα ας πούμε, το παλιό έχει έναν άλλον, σε εσένα ποιο ταιριάζει? Η χρονικότητα δεν έχει και τόση σημασία στο κάτω κάτω νομίζω, εκτός κι αν πιστεύετε στην γραμμική εξέλιξη της ιστορίας. Άσε που εάν ήταν τόσο εύκολα, παλιό-καινούργιο τα πράγματα, δε νομίζω να έχει μόνο αλώβητος ο Στραβίνσκυ, αλλά και ο.. Σένμπεργκ κιόλας!!!

[Neuroscar]

Εχετε ξεφυγει.
Αν θελω να κατσω στο πισι η να παω στο στουντιο να τζαμμαρω για να βγαλω ενα δισκο σαμπαθ θαναι δηλαδη επειδη φοβαμαι μη δε με χαρακτηρισουνε ντουμροκερ η επειδη οφειλω να το αναπαραγω?
Δεν υπαρχει καμια περιπτωση να το κανω επειδη θεωρω τους οποιουσδηποτε σαμπαθ τη "μοναδικη μουσικη" που υπαρχει και "αν επαιζα εγω ποτε ετσι θαθελα να παιζω"?
Πολυς ελιτισμος ρε παιδακι μου γιαυτους που αντιγραφουν μουσικα, γιαυτους που αντιγραφουν στυλιστικα και κυριοτερο επισης πολυς ελιτισμος απεναντι στις καινουριες (ποστ 90ς) σκατα μουσικες που "αντιγραφουν" λες και πιο πριν (τα γκουρου 70ς και 80ς) ολα ηταν παρθενα και δεν ειχαν ηδη παιχτει.

Ο καθε ενας που φτιαχνει μουσικη εχει τους δικους του προσωπικους λογους για το γιατι και το πως θα το κανει αυτο.
Θεωρω αδυνατο εχοντας και μονο ακουσει εναν δισκο η εχοντας δει μια φωτογραφια καποιου να βγαλω 280 συμπερασματα για την παρτη του.

[VidnaObmana]