Μία άποψις και από μένα, ενός ανθρώπου που έχει λατρέψει αυτή τη μπάντα όσο τίποτε.
Καταρχάς θεωρώ πως ο μάλλον καλύτερος δίσκος τους είναι το Pilgrimage, γιατί εκεί το κλασικό ύφος τελειοποιήθηκε. Το God Is Good ήταν μία τρέλα σκέτη, αλλά σχετικά άνισο (20 λεπτά το πρώτο κομμάτι και από 5 τα υπόλοιπα; τι σκατά), και ειδικά εκείνο το φλάουτο μου είχε ανοίξει την όρεξη για περισσότερα.
Μία πρώτη εντύπωση γι αυτό το δίσκο, είναι ότι ο ήχος του είναι Μ Π Ο Μ Π Α. Καταλαβαίνω την ένσταση του Leech αλλά διαφωνώ απόλυτα, οι Ομ δεν αισθάνονται πλέον χέβυ (με την παλιά έννοια) μπάντα παρά απλώς γκρουβάτη, τουλάχιστον αυτό εκλαμβάνω. Έτσι ο ήχος είναι συμπαγής και δεμένος, και όχι over the top όπως ήταν.
Οι συνθέσεις είναι μάλλον εξαιρετικές, και λέω μάλλον γιατί ενώ το χιτ State of no Return σκάει όπως θα περίμενε κανείς, τελικά ξεφουσκώνει γιατί πλέον πολύ απλά δεν τους πάει, το χάσανε και πάνε γι άλλα. Τα οποία άλλα είναι τούμπανα: ακούω τάμπλες, ραμπάμπ (έστω και σκέτες νότες και τίποτε άλλο), γυναικεία φωνητικά, τσέλα, σύνθια με ambient βλέψεις κλπ. Σε κάθε περίπτωση όμως, το γκρουβ είναι Om και τίποτε άλλο.
Μία παρατήρηση όμως, σε κάτι που για μένα συμβαίνει με πολλές μπάντες που περνούν τη φάση ανατολή. Δεν αρκεί να έχεις ένα (τρισγαμάτο) εξώφυλλο και 2 χιτζάζ κλίμακες και γίναμε. Αυτές οι μουσικές έχουνε συγκεκριμένη αίσθηση και ανάπτυξη, κάτι που το τσέλο (το μπάσο είναι μπάσο και είναι μία χαρά ως έχει) σε αυτό το δίσκο δεν κατέχει σε κανένα βαθμό και για μένα ακούγεται αμήχανο. Διακρίνω δηλαδή την απόπειρα για λίγο χρώμα μεσογείου, αλλά το τελικό αποτέλεσμα παραμένει ουδέτερο, καθαρά λόγω απειρίας πιστεύω. Ένα τσέλο, πιστεύω, όπως θα το θέλανε οι Ομ σε αυτό το δίσκο θα πρεπε να ναι κάπως έτσι, αντί για την half-way there αδιάφορη αμερικανιά τους, να μου επιτραπεί η αλαζονία.
Ο δίσκος πάντως παίζει πολύ, είμαι κλασικά ευχαριστημένος και στηρίζω.
