To μεγάλο πρόβλημα από την δική μου οπτική γωνία είναι ότι δεξιά και αριστερά βγάζουν σπυριά στα ακούσματα κάποιων λέξεων. Εν προκειμένω οι λέξεις "χούντα", "δεξιός" και το σπονσοράρισμα από την ελληνικιά δεξιά (μη την σχολιάσω), καίνε το όνομα Μαρκεζίνης. Ανεξαρτήτως της ουσίας του ποιος είναι και τι λέει. Κρίμα.Originally Posted by Kingdom Gone
όντως.
edit: η επίκληση Μαρκεζίνη από την ΧΑ είναι αντίθετα πολύ χαροποιά: αφού σιγοντάρουν το ίδιο όνομα που προωθεί και ένα μεγάλο κομμάτι της δεξιάς της αστικής τάξης εδώ και δυο-τρία χρόνια, φαίνεται καθαρά πόσο αντισυστημικοί - αντικοινοβουλευτικοί είναι, δηλαδή καθόλου.
Θεωρώ καθυστερημένο/ψωνισμένο πουθενά τον πιτσιρικά της Καθημερινής που είναι η "απελπιστικά μοναχική" φωνή κατά του Μαρκεζίνη και των βιβλίων του και κυρίως μια κουράδα την κριτική που έκατσα και διάβασα, έχοντας διαβάσει και τα βιβλία του Μαρκεζίνη. Εν πάσει περιπτώσει, δεν ανακαλύψαμε τον τροχό. Ο Ιός δεν γουστάρει τον Μαρκεζίνη. Λογικό είναι, αφού διαφωνεί σε θεμελιώδη πράγματα. Απλά από την μεριά μου θεωρώ βλακώδη τον ισοπεδωτικό αφορισμό στις προτάσεις εξωτερικής πολιτικής ως "τετριμμένα" ή "κοινότοπα". Που κάθεται ο αθεόφοβος και αποκαλεί εύστοχη την κριτική του Χρυσολωρά που μεταξύ άλλων γράφει ότι είναι "αφοριστικές ελαφρότητες" του Μαρκεζίνη που λέει ότι οι περισσότεροι πολιτικοί δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Ή ότι τα think-tanks και οι δημοσιογράφοι δεν παίρνουν γραμμές. Αλλιώς τον θυμόμουνα τον Ιό σε αυτά.
Τέλος πάντων. Το ζητούμενο για μένα πλέον είναι άλλο:
Αυτή τη στιγμή έχει καταγραφεί σαφώς τι θέλει ο λαός, που υποτίθεται σχεδόν όλοι μας συμφωνούμε ότι πρέπει να είναι κυρίαρχος. Λοιπόν, δεν θέλει μεγάλη πολιτική ανάλυση. Αν προσπεράσουμε τα τερατουργήματα του ελληνικού εκλογικού νόμου και δούμε ΤΙ ψήφισε είναι σαφές ότι:
1. Δε γουστάρει μνημόνιο. Απαιτεί απαλλαγή από τα γονατιστικά τώρα και είναι έτοιμος να πάει στα άκρα (ακύρωση δανειακής σύμβασης, δραχμή, έξω από ΕΕ ολότελα) σε μεγάλο ποσοστό.
2. Δε γουστάρει γκέτο λαθρομεταναστών.
Η οικονομία και η αντίστοιχη εξωτερική πολιτική και το θέμα των λαθρομεταναστών ήταν μακράν οι πιο καθοριστικοί παράγοντες. Θέλουμε δε-θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο λαός έχει εκφραστεί. Συνεπώς σε μια δημοκρατία, δουλειά του εκάστοτε κυβερνήτη είναι να κάνει αυτά. Με γνώμονα πάνω από όλα τα συμφέροντα της χώρας του και των κατοίκων της (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται όλοι).
Λοιπόν, για να γίνει κάτι τέτοιο, στην πολιτική σκηνή αυτή τη στιγμή, πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση σε αυτό το επίπεδο. Κύριοι, τι λέτε, τι λέμε, σε αυτό και αυτό το θέμα. Και από εκεί μπορούν να προκύψουν συνεργασίες στα επιμέρους. Στην Ελλάδα όμως είναι πάνω από όλα η παράταξη και οι ψηφοφόροι, στους εγκάθετους δε, η καρέκλα. Οι συζητήσεις περιφέρονται γύρω από το πώς θα βγούνε τα κουκιά και πώς θα φανεί αυτό στον κόσμο (για την επόμενη μέρα). Έτσι, δεν πας πουθενά.
Είτε θα κάνουν υπεύθυνη τοποθέτηση πάνω σε αυτά, είτε θα έχουμε καλαματιανό γύρω από την καρέκλα του Παπαδήμου μέχρι να μας έχουν βάλει χέρι στον κώλο τόσο βαθιά, που θα μας πετάξουν μόνοι τους έξω από την (καταρρέουσα) ευρωζώνη. Το ζητούμενο είναι να κάνουν ότι σκατά συνομιλίες και νταλαβέρια θέλουν, πολιτική είναι. Αλλά να βγουν και να κάνουν και ένα διάλογο με πρακτικά με τον θεσμοφύλακα της Δημοκρατίας Παπούλια, να δούμε τι αρχίδια έχει ο καθένας.
Τέλος πάντων. Γαμώ την ψήφο μου, από τότε που την έριξα έχω γίνει obsessed με τις εξελίξεις.
