Περσινή ιρανική ταινία, πήρε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και ήταν υποψήφια και για το όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Είναι από τις καλύτερες ταινίες που εχώ δει εδώ και πολλά χρόνια. Πρόκειται για κοινωνικό και οικογενειακό δράμα αλλά πραγματικά δεν είναι τόσο βαρετό όσο ακούγεται. Συγκεκριμένα, είναι το αντίθετο. Προσωπικά ήμουν μονίμως αγχωμένος για την εξέλιξη της ιστορίας και για το τι θα συμβεί στους χαρακτήρες της. Αυτό γιατί είναι απόλυτα αληθινή στην απεικόνιση των χαρακτήρων, οι οποίοι δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοι, έχουν συγκρουόμενες επιθυμίες και κάνουν συνεχώς ηθικά αμφισβητήσιμες επιλογές. Τελικά αν και οι ίδιοι βρίσκονται όλοι σε σύγκρουση μεταξύ τους καταλήγεις να νοιάζεσαι για όλους. Η απεικόνιση της παραπάνω συγκρούσης είναι τόσο αληθινή που κάνει τις υπερβολές του δήθεν ρεαλισμού του Οικονομίδη να δείχνουν αστείες (για όσους δεν τις βρίσκαν ήδη αστείες). Η ταινία είναι απόλυτα προσγειωμένη, χωρίς υπερβολές, χωρίς δραματικές μουσικές και ψυχολογικούς εξαναγκασμούς, κυλάει υπέροχα και απλά δε θες να τελειώσει. Και όταν τελειώσει σκέφτεσαι "αυτός είναι κινηματογράφος".
Και αν δεν σας πείθω ούτε εγώ ούτε τα όσκαρ (δικαίως), στην Μπερλινάλε εκτός από το βραβείο καλύτερης ταινίας πήρε και το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας καθώς και εκείνο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Το καλύτερης ανδρικής ερμηνείας πήγε στους άνδρες ηθοποιούς της ταινίας συλλογικά ενώ το καλύτερης γυναικείας ερμηνείας πήγε στις γυναίκες ηθοποιούς συλλογικά. Στο IMDB έχει 8.6 και είναι με ευκολία η πιο υψηλά βαθμολογημένη ταινία του 2011 ενώ βρίσκεται ήδη στις 50 πιο υψηλα βαθμολογημένες ταινίες του σάιτ συνολικά. Στο rotten tomatoes έχει 99% θετικές κριτικές από επαγγελματίες κριτικούς και 94% από το κοινό ενώ ο απαραίτητος Roger Ebert είχε να πεί τα εξης, "A separation will become one of those enduring masterpieces watched decades from now".