Θα σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία αγάπης/μίσους με το γιαπωνεζικο gaming.
Παίζω Yakuza. H γαμάτη σειρά της Sega με τα πέντε ώρες cinematics που σκοτώνονται οι καλοί και ανασταίνονται δυο γκεημς μετά σαν κακοί προσφέροντας φοβερά Mindfucks που δεν βγάζουν νοημα. Καμμιά φορά γίνονται σουρεαλιστικές χαζομάρες (γιαπωνες λέμε), αλλά το setting, οι ίντριγκές, το τέλειο speech (γιαπωνεζικά, κορεατικά, κινέζικά πλην του πρώτου παιχνιδιού με αισχρό Αμερικάνικο Overdub) και το υπερπορωτικό gameplay (σαν rpg final fight που γάμησε το shenmue) με ψήνουν. Ειναι ρε παιδι μου μια σαπουνόπερα που σπας σβέρκους.
Μετράμε ήδη 8 παιχνίδια, 2 spinoff, 2 psp και 4 που συνεχίζουν το κανονικό story arc. Κάθε φορά που ο καταναλωτής αγοράζει νέο Υakuza, θα πρέπει να ξοδέψει ένα τριωρο σε recap videos για να θυμηθεί ή να ανακαλύψει τι έγινε στα προηγούμενα. Tώρα γιατί τα γράφω ολα αυτά...
Μέχρι το Yakuza 3 η σειρά ήταν ένα ας το πούμε cult hit και δεν χτύπησε τρελά νούμερα στην Δύση. H Sega σκεπτική όπως ήταν, άργησε 2 χρόνια το localisation του τρίτου παιχνιδιού (αλλάζοντας τα σχέδια της που ήταν να μην το κυκλοφορήσει καν εδώ). Οταν τελικά πήραμε το παιχνίδι, κατηγορίες για πετσόκομμα σε extra αποστολές και mini games έδιναν κι έπαιρναν.
To χειρότερο και πιο wtf πράγμα που χάσαμε στην μετάφραση, ήταν τα hostess clubs. Η λογική είναι απλή : παίρνεις μια τύπισσα την κάνεις πουτάνα πολυτελείας, την ντύνεις και την φροντίζεις (σαν μπαρμπυ ας πούμε) και οταν αυτή σε βλέπει μελώνει.
Σε κάθε περίπτωση χάρηκα που δεν είχαμε την τιμή να ''γευτούμε'' αυτο το feature αλλά αποτι φανηκε η sega παραπήρε αέρα και στο Yakuza 4 έδειξε το πραγματικό της βιαιο πρόσωπο.
[οσκαρ]
Ένας απ'τους 4 πρωταγωνιστές είναι τοκογλύφος και αποφασίζει να δώσει ένα τρελό ποσό σε μία γιαπωνεζούλα. Αυτή δεν έχει λεφτά για δείγμα οπότε γίνεται (surprise surprise) η πουτάνα του και την ντύνει όπως θέλει και στο τέλος (surprise surprise) τον ερωτευεται. [/οσκαρ]
Έχοντας μείνει σαν χαζός, μην ξεροντας αν πρέπει να γελάσω ή να προβληματιστώ, δέχτηκα το τελειωτικό χτύπημα σαμουραι με το πιο σουρεαλιστικό παιχνίδι ping pong όλων των εποχών
o σκοπός είναι να χτυπήσεις τα βυζιά της με το μπαλάκι.
επαναλαμβάνω :
ο σκοπός είναι να χτυπήσεις τα βυζιά της με το μπαλάκι.
κάπου εκεί ήρθε ή πλήρης απομυθοποίηση, έβγαλα το παιχνίδι απ'την κονσόλα, ζύγισα τα πλεονεκτήματα των ραγισμένων κοκκάλων και τα μειονεκτήματα της πρωτοφανής ανθρώπινης βλακείας, θυμήθηκα τον itagaki (δημιουργος ninja gaiden και dead or alive που στα options βαζεις χοροπηδηχτά βυζιά), θυμήθηκα και ένα τρελό Rape game που είχε κυκλοφορήσει αυτός ο περήφανος λαός και είπα πως δεν θα ξαναπαίξω παιχνίδι που βρίσκει απήχηση στην Γιαπωνεζικη αγορά. Μετά θυμήθηκα το metal gear solid και στεναχωρήθηκα λίγο και επεισα τον εαυτό μου πως πρέπει να κάνω μια εξαίρεση για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Μετά θυμήθηκα και το Resident evil. Και τέλος, σκέφτηκα και την Nintento.
Ξαναέβαλα το yakuza αποδεχομενος την εγκεφαλική μου ήττα και συνεχίσα να παίζω σαν πρεζάκι σπαζοντας καρπους και γόνατα και παιζοντας ping pong
