Κάπου είχε ένα "xeiroteres diaskeves" thread, δε το βρίσκω, θα το βάλω εδώ.
Κάποιοι θα βγουν και θα πουν έστω και ακαδημαϊκά τα Neurosis στο Day of the Lords και Swans στο Love Will Tear Us Apart, άλλοι ένα Therapy? στο Isolation άλλοι θα πουν κάποια άλλη βλακεία. Λοιπόν, κι εγώ μικρότερος έπαιρνα στα σοβαρά κάποιες απο αυτές, πλέον πιστεύω ότι δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή διασκευή σε Joy Division. Ίσως έχει αλλάξει ο τρόπος που τους αντιλαμβάνομαι δε ξέρω. Τι έχουμε εδώ, ένας λίγος moby να το κάνει θορυβοροκάκι για ταινία δράσης πατσίνο/ντενίρο, μετά ένας (κατατ'άλλα ωραίος κιθαρίστας) frusciante με αδικαιολόγητα νευρωτική επανεκτέλεση, ένα random ambient/dream pop και από όσο μαντεύω εκατό χιλιάδες goth σαβούρες. Στο σύνολο κανείς δε πλησίασε. Oι Joy Division ίσως δεν ήταν καν ποτέ τίποτα σοβαροί παίκτες. O Ian Curtis ίσως δεν ήταν καν 20 χρονών όταν έγραφε αυτούς τους στίχους.
A change of speed, a change of style
A change of scene, with no regrets
A chance to watch, admire the distance
Still occupied, though you forget
Different colours, different shades
Over each mistakes were made
I took the blame
Directionless so plain to see
A loaded gun won't set you free
So you say
We'll share a drink and step outside
An angry voice and one who cried
"We'll give you everything and more
The strain's too much, can't take much more"
Oh, I've walked on water, run through fire
Can't seem to feel it anymore
It was me, waiting for me
Hoping for something more.
Me, seeing me this time.
Hoping for something else.
