Originally Posted by
Helm
Το χιεβι μεταλ αν όχι φτιάχτηκε, εξαπλώθηκε κυρίως από μεσοαστούς βαρεμένους λευκούς νέους. Αν οι μπλακ σαμμπαθ και οι τζουντας πριστ και οι αιρον μειντεν ήταν κάποτε παιδιά της εργατιάς και η μουσική τους είχε (μεταξύ άλλων) σκοπό να σοκάρει το στάτους κβο (αλλά όχι να το ανατρέψει), από θρας και γλαμ και πέρα μιλάμε για υιοθέτηση του 'σοκ' από τον αστισμό και την μεσαία τάξη. Αυτό συμβαίνει με ΌΛΑ τα λαοφιλή μουσικά ρεύματα. Και οι σεξ πιστολς (ή έστω ο μάνατζερ τους) για shock value πήγαιναν, για να έχουν το niche τους να πουλήσουν κάνα δίσκο, όχι για να φτιάξουν τον Λαο Του Πανκ που θα ανατρέψει την εξουσία. Και η Τζαζ κάποτε σοκαριστική ήταν, και πρεζάκιδες είχε, και τώρα τζαζ ακούνε οι 'σοβαροί αστοί'. Κάποτε ο Στραβίνσκι τρολλαρε ολόκληρη τη μπουρζουαζία σε σημείο να γίνει riot in the opera house και τώρα Στραβίνσκι ακούει η γιαγιά μου.
Το ενδιαφέρον είναι γιατί να (σας) απασχολεί αν η μουσική που ακούτε η ακούνε οι μεταλλαδες είναι ακόμα επικίνδυνη, ή αν είναι κιτς (επειδή αυτός είναι ο ορισμός του κιτς, παστις σημειολογικό από κάτι παλιά επικίνδυνο που τώρα φαίνεται άκακο και γραφικό, αλλά και κάπως χαριτωμένο). Γιατί; Εσείς νιώθετε επικίνδυνοι; Είστε αλήτες; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ σας και μεταξύ ... μας; Πρώην μεταλλαδες είστε, σωστά;
Μερικά ζητήματα προς συζήτηση:
1. Αν έχετε χίλιους δίσκους ή βινύλια, αυτά είναι αστικά βιτσιά. Είναι ακριβώς το σύμπλεγμα της μεσαίας τάξης εκεί που ξάφνου η τέχνη δεν ήταν προνόμιο μονό του υπερπλούσιου αλλά με λίγες οικονομίες και προσοχή μπορώ και εγώ με το μηνιάτικό μου να συλλέξω ΤΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, να την καταλογίσω, να την βάλω σε ραφάκια πανω στα σεμεδάκια, να την κοιτώ και να λέω 'κοίτα, είμαι κάτι'. Το ΓΟΥΣΤΟ εν γένει είναι κατασκευή και προνόμιο αστικό.
2. Το κοινό κάθε ακραίας μουσικής αρχικά είναι ακραίοι άνθρωποι. Δέκα μέρες μετά είναι πάντα οι βαρεμένοι μεσαίοι που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, εισόδημα για ξόδεμα και υπαρξιστικά ζητήματα (= εμείς). Δέκα χρονιά μετά είναι όλοι όμως. Όοολοι. Ο Μπιλ Γκειτς λογικά ακούει NWA στο αμάξι.
Ίσως τις πρώτες δέκα μέρες του ΘΡΑΣ να ήταν πραγματικά ακραία η ατμοσφαίρα, όπως τις πρώτες δέκα μέρες του πανκ.
3. Μετά τις δέκα μέρες είναι πλέον ζήτημα αισθητικής το 'επαναστατικό' περίβλημα της εκάστοτε πρώην-νυν-ποπ(ιουλαρ)-ακραίας τέχνης. Αν σαρεσει το πανκ ή το ντεθ μεταλ δεν έχει να κάνει με το πόσο ουσιαστικά επαναστατικά είναι αυτά τα πράγματα, αλλά πως η αισθητική τους σε πείθει να ασχοληθείς. Οι αισθητικές επιλογές είναι βίτσιο προνόμιο μεσοταξικο, πάλι.
4. Το πανκ έχει αισθητική πρόφαση ότι είναι ακόμα επικίνδυνο και καίριο και μιλά για ρεαλιστικά πράγματα. Πρακτικά το κοινό του είναι οι ίδιοι βαρεμένοι αστοί. Το χιεβι μεταλ, πιο αλλοτριωμένο από τον καπιταλισμό ίσως, έχει αισθητική πρόφαση 'εγώ έναντι όλων, δεν εμπιστεύομαι καμία κοινότητα ή κίνηση, είμαι ο Δράκος που θα Κάψει αυτή την πραγματικότητα' σολιψισμός και μοναξιά. Το κοινό του πρακτικά είναι βαρεμένοι αστοί. Όλοι μας έχουμε ιντερνετς. Ειμαστε περίπου το ίδιο, μακρο-κοινωνικά. Και μισούμε ο ένας τον άλλον, για κάποιον λόγο.
Αυτός ο λόγος είναι ο ενδιαφέρων. Εγώ λέω ότι είναι χρήσιμες συμπεριφορές αυτές οι εσωταξικες διαμάχες για τον καπιταλισμό και τις προμοτάρει. Οπότε αυτά τα θρεντς εναντία στο σαθρο μέταλ κτλ είναι πρακτικά χρήσιμα για την ΕΞΟΥΣΙΑ. Προβληματιστείτε.
) και επειδή στα μικράτα μας είμασταν και γκάου, αλλάζουμε όνομα, γινόμαστε grungallica ή nuallica ή όπουφυσάειοάνεμοςάλλικα.
