Ναι, σε αυτό, στο Welcome Home, στο One κλπ. Είναι η επιτομή της ακαλαισθησίας και του awkward moment, είναι η σύνοψη του κακού mainstream μέταλ. Μπας-κλας νοσταλγικού τύπου μπαλάντα κοπής 70ς, με τσίτα τα ταμπούρα, πύρινα σολίδια, κοινωνικά ευαίσθητους στίχους (τρολολολ) και ένα μέταλ μπάσιμο που βιάζει κάθε ίχνος δυναμικής (λέμε τώρα) που είχε τηρηθεί καθ'όλο το κομμάτι. Γι αυτό οι μετάλλικα παραμένουν ιδιαίτερη περίπτωση για μένα, γιατί παρ'ότι είχα ακριβώς την ίδια άποψη για χρόνια (δεν απομυθοποίησα το πρώιμο στυλ τους αφού "μεγάλωσα", δε μου άρεσαν ποτέ οι πρώτοι δίσκοι), η εντύπωση που μου άφησαν με το πέρασμά τους στην ωριμότητα παραμένει και σήμερα η ίδια, και ορισμένα τραγούδια που γράψανε παραμένουν αθάνατα για μένα, ακόμα και αν τα άκουσα και με συγκίνησαν πριν από 12 χρόνια.Originally Posted by cybernaut
