Blitz (U.k)
Δεν γινόταν να αφήσω έξω μία από τις μεγαλύτερες αγάπες μου, την μπάντα που κατ εμέ όρισε τον punk ήχο (και νοοτροπία).
Με βάση τους το New Mills ( μία από τις πιο σκατάνιες, άσχημες, και άθλιες Αγγλικές πόλεις), δημιουργήθηκαν το 1980 και αποτέλεσαν την μπάντα που υπέγραψε πρώτη στην No Future records (που είχε την τιμή να βγάλει δουλειές των Partisans, Red Alert, Peter and the Test tube babies, The Blood μεταξύ άλλων).
Στην No future, κυκλοφόρησαν και την πρώτη δουλειά τους, το e.p Αll Out Attack. Όπως οι ίδιοι είχαν δηλώσει, ήθελαν απλά να πάρουν τον ήχο του πρώτου δίσκου των Ramones και να τον προσαρμόσουν στην Αγγλική κουλτούρα. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα κλασσικότερα e.p ποτέ, με έναν ήχο μπετόν, και με απίστευτα πορωτικές και πιασιάρικες μελωδίες.
Αμέσως, κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, Voice of a generation, ένα από τα κλασσικότερα δείγματα punk που βγήκε ποτέ από την Αγγλία. Με εντελώς ετερόκλητες μουσικές επιρροές (άλλα κομμάτια θυμίζουν Ramones, άλλα L.A beach punk μπάντες, και άλλα Joy Division), ο πρώτος τους ολοκληρωμένος δίσκος είναι απλά κορυφή, όχι μόνο για την Αγγλία, αλλά για το σύνολο του punk κόσμου.
Στην συνέχεια, ακολούθησαν 2 7αράκια, τα Never Surrender (με το ομώνυμο κομμάτι να αποτελεί την μεγαλύτερη θύελλα που ποτέ δεν είχαν την λύσσα οι Motorhead να γράψουν) και το Warriors. O ήχος τους είχε αρχίσει να γίνεται πιο μελωδικός, και καπάκι στο e.p. New Age που ακολούθησε, είχε αρχίσει να διαγράφεται η κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν.
Η αποχώρηση του Nidge Miller, έφερε και τους Blitz σε αλλαγές πάνω στο μουσικό κομμάτι. Έτσι, το 1984, κυκλοφόρησαν έναν από τους ΚΛΑΣΣΙΚΟΤΕΡΟΥΣ post-punk δίσκους, που στέκεται ισάξια απέναντι στα Jeopardy, Closer, In a flat field και όποιο άλλο θέλετε. Μιλάμε φυσικά για το Second Empire Justice. H αλλαγή ήταν τόσο μεγάλη, που οι παλιοί τους fans τους παράτησαν σε εκείνη την φάση, οι post punks δεν είδαν με καλό μάτι πρώην hardline punks να πορεύονται σε τέτοια λημέρια, και γενικά, εμπορικά μπορεί να μην ήταν η καλύτερη κίνηση, αλλά καλλιτεχνικά ήταν σπουδαία.
Τον δίσκο αυτόν συνόδεψαν τα Telecommunication και Solar 7ιντσα, στο ίδιο στύλ, και έπειτα από ένα μακρύ διάλλειμα 5ετίας, κυκλοφόρησαν (σε παραγωγή του παλιού τους κιθαρίστα Nidge Miller) το The Killing Dream (1989). Εκτός από το γεγονός ότι ο δίσκος συνδύαζε τα στοιχεία των πρώιμων Blitz με τους μετέπειτα πάρα πολύ πετυχημένα (=ακόμα ένας απίστευτος δίσκος των Blitz), αποτέλεσε και ίσως την κορύφωση των Blitz, και παρόλα αυτά παραμένει ακόμα και σήμερα παραγνωρισμένος και άγνωστος, ακόμα και από οπαδούς του punk.
Η τελευταία δισκογραφική απόπειρα των Blitz ήταν το New Breed 7", το 1992, στο στύλ του Killing Dream.
Ο Νidge Miller μέσα στην δεκαετία του 00, επανασύνδεσε την μπάντα, αλλά ο τραγικός του θάνατος (παρασύρθηκε από αυτοκίνητο ενω περιόδευε με την μπάντα στο Austin, στις ΗΠΑ. Το 2007 λοιπόν οι Blitz μπήκαν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Δεν ήταν μόνο οι συνθέσεις τους, οι στίχοι τους (που ήταν κοφτεροί σαν σπαθί), και το image τους. Ήταν όλο το lifestyle που τους συνόδευε, μια μπάντα από μία επαρχιακή σκατούπολη (την οποία οι Άγγλοι αποκαλούν Dumpster- κανένα μέλλον δηλαδή), έδειξαν στους ομοιδεάτες τους τότε πως μπορούσε να βγεί και εκπληκτική μουσική συνδυαζόμενη με νοοτροπία, αν υπάρχει απλά θέληση. Δεν μιλάμε ούτε για κακομαθημένα σκατόπαιδα του Orange County ( τα οποία ναι, έβγαλαν εξαιρετική μουσική), ούτε για Λονδρέζους κάγκουρες (λιγότερο εξαιρετική μουσική), ούτε για φοιτητές σχολών Καλών Τεχνών, ούτε για ζορισμένους Nεουορκέζους. Όλοι αυτοί, είχαν ένα ολόκληρο κοινό, δίκτυο (το οποίο φυσικά και συνετέλεσαν στο να δημιουργήσουν), ένα hype να τους περιβάλλει. Οι Blitz, δεν είχαν ποτέ τίποτα. Και αυτό τους κάνει στην καρδιά μου, την πιό αυθεντική punk μπάντα που υπήρξε ποτέ.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως όποιος προσπάθησε να τους διασκευάσει, έφαγε τα μούτρα του στην καλύτερη περίπτωση (μόνο οι Negative Approach το πάλεψαν κάπως), γιατί πολύ απλά, δεν είχαν το feeling....
