Την είδα. Δεν μπορώ ούτε να την προτείνω, ούτε φυσικά να πω ότι είναι κακή ταινία, μάλλον τη βάζω στην κατηγορια είναι-αυτό-που-είναι. Τη βρήκα αρκετά αργή (όχι χωρίς λόγο όμως) και κάπως άνιση-ασύνδετη από πλευράς ύφους ανάμεσα στα δύο μέρη.
Spoiler
Το πρώτο μέρος με την καταθλιπτικιά μου γάμησε την ψυχούλα, το δεύτερο δεν το βρηκα εξίσου φορτισμένο. Κεντρική ιδέα το ότι, ενώ η καταθλιπτικιά δεν μπορούσε με τίποτα να λειτουργήσει σε μία φαινομενικά εντελώς φυσιολογική και χαρούμενη περισταση (όπου η αδερφή της ήταν η λογική με τις φυσιολογικές αντιδράσεις), στο δεύτερο μέρος και μπροστά στο θάνατο οι ρόλοι αντιστράφηκαν χωρίς να αλλάξουν οι χαρακτήρες. Απαισιοδοξία. Life is shit and then you die.