Λοιπόν ετούτους εδώ τους είχα γνωρίσει από το remission, όπου ναι μεν μου άρεσε, αλλά δεν είχα τρελαθεί κίολας. Τα επόμενα 2 δεν με έψησαν λόγω άθλιων φωνητικών, αλλά το κρακ δε σκάι μου άρεσε πάρα πολύ, τόσο ώστε να ξανακούσω τά άπαντα.
Το κύριο χαρακτηριστικό τους, άσχετα από τις περίεργες φωνές τους και το πολυφορτωμένο ντραμμινγκ τους, είναι ότι δεν παίζει να ακούσεις ένα άλμπουμ τους και να μην έχει τουλάχισον ΠΕΝΤΕ (5) ριφφ που να σκίζουν την Γη στα 2. Εδώ λοιπόν έχουν πολύ πιο απλές δομές σε σχέση με το παρελθόν, το ντράμμινγκ γίνεται ακόμα πιο απλό, ενσωματώνουν ποπ στοιχεία στις μελωδίες φωνής, γράφουν σύντομα τραγούδια τα οποία βλέπεις ότι διαρκούν όσο πρέπει. Γενικά έχουν δουλέψει το σύνολο του κομματιού και όχι μόνο τα διαφορετικά μέρη του. Κάθε κομμάτι ακούγεται πολύ συμπαγές, το ένα σημείο διαδέχεται το άλλο γιατι έτσι πρέπει.
Μπορεί να μην έχουν την τραχύτητα που είχαν στην αρχή, μπορεί να έχουν "εμποροποιηθεί", μπορεί να μην έχουν τις καλύτερες φωνές, αλλά αυτός ο δίσκος είναι στα αλήθεια πολυ όμορφος.
Curl of the Burl
