Σίγουρα παίζουν και τα παραπάνω, αλλά νιώθω ότι οι ανησυχίες λειτουργούν κυρίως ανασταλτικά. Δηλαδή, τι παραπάνω να γίνει, να σκοτώνουμε για ένα κομμάτι ψωμί?
Όσες καταλήψεις πέφτουν δύσκολα ξαναπαίρνονται και είναι γεγονός πως μετά την κορύφωση των 300κάτι καταλήψεων, μέσα σε ένα δεκαήμερο έγιναν 200κάτι. Και εντάξει, δεν είναι απαραίτητα ο πυρήνας δράσεων αλλά το γαμώτο είναι πως βλέπω αρκετούς να είναι υπέρ κατάληψης απλά από πείσμα "να μην πέσουμε και εμείς". Μετά από εκεί εγκλωβίζονται. Έχει γίνει αυτοσκοπός.
Όλα αυτά βέβαια, όσον αφορά το πώς τα βλέπω εγώ και βάσει του ότι η σχολή μου πλημμυρίζεται από λουμπεναριό. Αν στην επόμενη συνέλευση δηλαδή ανοίξει η σχολή, όλα θα μπουν σε μια "κανονική" ροή και όσοι καλούν κόσμο θα αντιμετωπίζονται το λιγότερο με αδιαφορία, αφού η πλειοψηφία -λόγω προσέγγισης, είτε υπέρ είτε κατά της κατάληψης- θα θεωρεί ότι αυτό όλο ήταν μια παρένθεση, ένα ξεγκάβλωμα και όλα τώρα είναι όμορφα ωραία σκατά φορ έβερ.
"ε εντάξει πρέπει να κάνουμε κατάληψη, μην περάσει κι έχουμε ανοιχτά τα πόδια"
είναι πολύ εύθραυστο αυτό το "πρέπει". δεν αντιστοιχεί για πολλούς σε "θέλω", και σε καμία περίπτωση δεν έχει την ίδια ισχύ με αυτό.