πιστευω πως ειναι σημαδι ωριμοτητας και ειναι πολυ φυσιολογικο, με την εννοια του οτι δεν εισαι ο ιδιος ανθρωπος που ησουν στα 14 και καποια ακουσματα μπορει πλεον να μην εχουν να σου πουν κατι. αυτο βεβαια ερχεται μονο του, δεν γινεται συνειδητα, δεν λες "μεγαλωσα πια, δεν μπορω να ακουω τους ταδε". ναι σιγα την διαπιστωση θα μου πεις. απο την αλλη ειναι λιγο δυσκολο να μην σου βγει εστω και λιγο ενας ψυχαναγκασμος που λες, απο την στιγμη που σε μικρη ηλικια ακους μουσικη συνηθως σαν οπαδος ενος χωρου και οταν περασουν τα χρονια ειναι ευκολο να σε επηρεασουν αστειες νοοτροπιες/αφελεις ιδεες που ειχες σαν οπαδος, μαλακιες των χαμμερς, συγκριση με τωρινα σου ακουσματα ,για την γνωμη που εχεις για μια μπαντα που ακουγες στα 15. οσο κι αν προσπαθεις να το δεις "καθαρα". και αυτο το καταλαβα οταν αποφασισα να πουλησω μερος της δισκοθηκης μου που δεν ακουω πλεον και πηγα να τα παρατησω 5-6 φορες.Originally Posted by Marillion
Δεν "ντρεπομαι" για πραγματα που ακουγα στο παρελθον γιατι ακομη και αν τα βρισκω "γελοια" σημερα, τα γουσταρα και περνουσα καλα τοτε. ντρεπομαι λιγο που ειχα μπλουζακι ναιτγουις μονο.
Για πραγματα που ακουω τωρα δεν εχω guilty pleasures, ουτε με επηρεαζουν χαιπ/αντι-χαιπ και νοοτροπιες οπαδων ισως γιατι οι μουσικες συζητησεις που κανω με φιλους περιοριζονται συνηθως σε ενα "ακου αυτο γαμαει".
