έχεζα. Τρου στόρυ. Η μάνα μου πανικόβλητη "σήκω σήκω να βγούμε έξω!" εγώ η φωνή της λογικής, κάτι σαν Ντεγκίαλ ένα πράγμα "κάτσε μωρε να τελειώσω. Σε καινούργια πολυκατοικία ζούμε, ξέρεις με τι αντι-σεισμικά μέτρα τις έχουνε φτιάξει αυτές? Δε πέφτει με τίποτα"
Το είχα ένα κάποιο μετατραυματικό στρες όταν καθόμουν στο παγωμένο μάρμαρο βέβαια για αρκετό καιρό μετά.
